কেতিয়াবা শুনো
শোভাযাত্ৰাৰ ধ্বনি
তাৰ প্ৰতিধ্বনিয়ে
ৰাতিৰ এন্ধাৰবোৰত
হিল-দ’ল ভাঙি
চলনা কৰি লৈ যাব খোজে
পলৰীয়া মনটো
অন্তৰৰ আঁহে আঁহে বৈ যায়
নতুন জগত গঢ়াৰ শিহৰণ
হঠাতে স্ম়ৃতিত চমকি উঠে
বাস্তৱৰ প্ৰতিকৃতি
পলৰীয়া মনত অনুভৱ হয়
ছন্দ ভঙা প্ৰতিধ্বনিৰ কোলাহল
জীৱনৰ সময়বোৰ
উৰণীয়া ডাৱৰৰ দৰে
এনি তেনি বগাই ফুৰি
হঠাতে জিলিকি উঠা ভাৱত
ফুটি উঠে জোঁট লগা বাঁহীৰ তান
