ধুমুহা বতাহৰ দৰে
পাৰ হৈ যায়
মোৰ মনত চলা সংঘাট
আত্মাৰ বিননিবোৰে
আৱেগৰ কম্পন হৈ
মনত লুকাভাকু খেলে
অস্থিৰ মনৰ আৱেগবোৰে
অচিনাকি ঢৌৰ কঁপনি তুলি
গধূলীৰ ক্ষীণ পোহৰৰ আৰে আৰে
আঁক বাক কৰি যায়
মোৰ অনুভূতিবোৰ
মগজুত উদ্ভৱ হোৱা
এই চেতনাৰ প্ৰতিটো কিৰণ
শৰীৰত বিয়পি পৰে
অকাই পকাই
বাট বিচাৰি বৈ যায়
অন্ধকাৰত ডুব যাব খোজা
বেলিটোৰ জিলিকা ঢৌত
অজানিত খুদূৱনি আহি পৰে মনত
দিগন্তৰ আকাশত বিৰিঙি উঠা
শেষ ৰাঙলী আভাত
নিৰল সন্ধিয়াৰ
এনে ক্ষণবোৰত
বতাহত উৰি ফুৰে
মোৰ মনত চলা সংঘাট