নিগৰি নিগৰি আহে

পৃথিৱীৰ কোণে কোণে
পথাৰৰ মাজে মাজে
শিলনিৰে ভৰা পথত নতুবা
অজান অচিন কোনো ঘাটত
পোহৰ নতুবা আন্ধাৰৰ আৰত

নিগৰি নিগৰি আহে
পথাৰৰ মাজে মাজে
শিশু-বৃদ্ধ ডেকা-গাভৰুৰ মুখে মুখে
আকাশে বতাহে বিয়পি
হৃদয়ে হৃদয়ে বৈ থকা
আনন্দ বিষাদ সনা জীৱনৰ গান

জ্বলি উঠা দেখিছো
ধোঁৱাৰ মাজে মাজে
জ্বলা জুইৰ শিখাবোৰ
সাপৰ নিচিনাকৈ আকাশলৈ বগাই যোৱা

বহুকাল হ`ল পাহৰি যোৱা নাই
নামঘৰৰ ডবাৰ মাত
দিন যায় তথাপি কাণত বাজি থাকে

একেখন আকাশৰ শূণ্যতাত
নিতৌ দেখিছো
বেলিৰ জন্ম হোৱা মুহূৰ্ত

দেখিছো আবেলিৰ বেলিটোৰ বোকোচাত উঠি
আকাশ ৰাঙলী কৰি পছিমত পোহৰ হেৰাই যোৱা

এনেকৈয়ে  দিনবোৰ পাৰ হয়
দিনৰ শে়ষত ৰাতি হয়
জীৱনত কৰি যোৱা কাম
কেতিয়াও শেষ নহয়

ওৰে ৰাতি মই অনুভব কৰো তাৰ উত্তাপ
উজাই আহি বুকুত বিয়পি পৰে
স্পৰ্শ কৰিব খোজো
চুব নোৱাৰি
আন্ধাৰ শূণ্যতাত খেপিযাই ফুৰো