ভাৱৰ নিজস্ব ধাৰা
অতৃপ্তি
উপলুঙা কৰা স্মৃতিবোৰে
কোলাহল কৰি সুৰ টানে
জোনাকেও ডাৱৰক মাতে
ভাৱনাত কলা মেঘ ঢাকি
ওৰে ৰাতি তাত প্ৰতিবিম্ব হৈ ভাঁহে
অতৃপ্তিৰ পালতৰা নাও
ডাৱৰৰ ফাকেদি অহা পোহৰত দেখোঁ
জোনেও নোচোৱাকৈয়ে হাঁহে
Newer Post
Older Post
Home