নুবুজা নিৰৱ ভাষাৰ ঢৌবোৰৰ
নিঃশব্দ দীঘল উকিয়ে
বুকুত সিঁচিছিল এটি উদগ্র বাসনা
হেঁপাহৰ ৰঙীন যমুনা বোৱাই
ভেটা ভাঙি ঢৌবোৰ
তেজৰ সোঁতত ভৰি পৰিছিল
চাকনৈয়াৰ কল্লোলিত তৰংগ হৈ
দিক্হাৰা হৃদয়ত উপচি পৰিছিল
এটি সুৰৰ উত্তপ্ত ৰাগিণী
উন্মাদ চঞ্চল হৈ
জ্বলি উঠিছিল এই অনুভৱ
স্মৃতিয়ে লুকা ভাকু খেলি
আকুলতাৰ চাকনৈয়াত পৰি
উৰি ফুৰিছিল আকাশে বতাহে
উন্মত্ত প্রাণত
আলোৰিত ধাৰাষাৰ ঢলৰ
গুণগুণনি উঠিছল
নিৰৱতাৰ দৃৱাৰ সৰকি
মন ধাপলি মেলিছিল
স্মৃতিৰ পম খেদি
শূণ্যতাৰ আন্ধাৰত আৱদ্ধ
আঘাতপ্ৰাপ্ত এমুঠী জিয়া আবেগে
নাও মেলিছিল নিৰৱে
ভাৱৰ শীতলতাত
উদ্বাউল মনত অনুভূতিবোৰ
ঘনে ঘনে কঁপিছিত নিৰৱে
