অস্থিৰ মনৰ আৱেগ

বসন্তৰ বতাহৰ দৰে
পাৰ হৈ যায়
মোৰ মনত চলা সংঘাট
কেতিয়াবা সপোনত সাৰ পাই উঠোঁ
যেন হিল-দ’ল ভাঙি লৰিছে
ৰাতিৰ নিৰ্জ্জনতা
মোৰ শান্তিৰ
জুৰিটিৰ জিৰজিৰণিত শুনো
হিয়াৰ আৱেগৰ কম্পন
পুৱঁতীৰ নিয়ৰৰ দৰে
বৈ যায় কপাল তিয়াই
অস্থিৰ মনৰ আৱেগ