বীণত সুৰ বাজি উঠা নাই

যদিও বাজে ৰিণি-ৰিণি
বীণত সুৰ বাজি উঠা নাই
ভাৱৰ বন্ধনত পুৱঁতী নিশা
আনন্দ-বিষাদৰ চলিছে মায়া-মৰীচিকা
বুকুত  অতীতৰ সোঁৱৰণি
সমুখত জীৱন-তৰঙ্গ ক'ত তাৰ সীমা

মনে হেতালি খেলে জোনাকত পাতৰ আঁৰ লৈ
সন্ধ্যাৰ আৰতি  এটি যেন জ্যোতিৰ নিজৰা
বাজি আছে অনন্ত কাল
ৰচিছে অবুজ মায়া
সেয়ে নেকি মোৰ জীৱন আনন্দৰ ৰহঘৰা

একোণত সংগ্ৰামৰ ৰহস্য
উৰণীয়া পখী যেন বিস্ময়েৰে ভৰা
কেন্দ্ৰ কৰি ঘূৰিছে
বাসনাৰ সপোন মীমাংসা

হাতে গঢ়া  জীৱন
হৃদয় বাসনাৰ আৱেগত বন্দী
সৃষ্টিৰ শিখা হৃদয়ত জ্বলে
কোনে বুজিব পাতৰ আঁৰৰ মহিমা
কোন সীমান্তত জানো শেষ হব
জীৱন ৰহস্যৰ এই মোহ মায়া