হেঁপাহেৰে খেপিয়াইছো আজি
পাহৰণিৰ হাবিয়াস
সেয়া বহুদিন সযতনেৰে সামৰি থোৱা
মাজে মাজে ওভতনিৰ নৈখনিৰে
ওভতনি মাৰোতে
পখিলা উৰাদি উৰিছিল
এই চিনাকী সুৱাস
ফুলিছিল কহুৱা
নাচিছিল জাক পখিলা
থানথিত নোহোৱা এই হেঁপাহ
নিশাৰ এন্ধাৰত উচুপি উঠা মনত
এটি ন-উচ্ছাসৰ অনুভূতি
বৈছিল শৰীৰৰ কোণে কোণে
ক্ষণ গণি গণি পাৰ নোহোৱা নিশাবোৰ
নিমিষতে কেনি জানো
পাৰ হৈছিল মনৰ অজানিতে