মৌনতাৰ আৰ লৈ
নিৰৱ হৃদয়ে
সহ্য কৰিছিল
এটি সংঘাতৰ খেলিমেলি
হৃদয়ত ঢৌ তুলা
ভাৱৰ চাকনৈয়াত পৰি
ক্ষণিকৰ কাৰনে বিচাৰিছিলো
উন্মুক্ত আকাশত জীৱনৰ হেৰুৱা ৰং
বুকুৰ কোলাহলত
দিশহাৰা হৈ বুৰ যাও
এনে মৌন ক্ষণবোৰত
ওফন্দি উঠা আবেগৰ বোৱতী বানত
স্মৃতিৰ ঢৌবোৰ ভাহি যায় নিৰৱে
অবুজন মনে
আৱেগৰ অকোৱা পকোৱা বাটত
ঠিকনা হেৰুৱাই
নিঃশব্দে অপেক্ষা কৰে
নুবুজা এই সময়ত
মনে প্ৰাণে প্ৰৱাহিত
পিয়াসি মনৰ স্পন্দন
বৰষা হৈ নামে