কিয় আজি আকাশে

কিয় আজি আকাশে 
মনে মনে ৰদালিক ঢাকিলৈ
গুজৰি গুমৰি মেঘালিক কন্দোৱাই
সৰিছে টোপা টোপে 
ধাৰাসাৰ ধৰাৰ বুকুলৈ
মাটিত বাগৰি বাগৰি 
জুৰি হৈ বৈ যায় সৰু সৰু সুঁতি হৈ
বুকুত সাৱতি লৈ 
মেঘালীক নিছুকাই
খঙতে গুজৰি উঠা 
আকাশৰ গুমগুমনি বিজুলি চমকনিত
মেঘালীৰ চকুপানীৰ ভেটা ভাগি 
বৈ যায় সুঁতিবোৰ 
শোকৰ ঢল হৈ 
বিশাল সাগৰৰ বুকুলৈ
কিয় আজি আকাশে 
মনে মনে ৰদালিক ঢাকিলৈ
গুজৰি গুমৰি মেঘালিক কন্দোৱাই
সৰিছে টোপা টোপে 
ধাৰাসাৰ ধৰাৰ বুকুলৈ
কিয় আজি আকাশে 
গুজৰি গুমৰি কিয়নো মেঘালিক কন্দোৱাই 
সৰিছে টোপা টোপে 
ধাৰাসাৰ ধৰাৰ বুকুলৈ

বুকুৰে হেঁপাহবোৰ বিছাৰি

বুকুৰে হেঁপাহবোৰ বিছাৰি
অন্তহীন তৃষাৰে ঘুৰিলোঁ- ফুৰিলোঁ
হৃদয়ৰ পাত লুটিয়াই

বুকুৰে বিষাদ কঢ়িয়ালোঁ 
মেঘালী আকাশ বুকুতে সাৱতি
ধূমুহা গাজনিয়ে ধৰিলে আগুচি

বা-মাৰলীত উৰিলো-ফুৰিলোঁ
ধূলিৰ বতাহে সুহুৰি মাৰিলে
খুলি যায় হিয়াৰে দুৱাৰ

স্মৃতিৰ নিজৰাৰে বৈ গ’ল
প্ৰেম সাগৰৰে জোৱাৰ

বুকুৰে হেঁপাহবোৰ বিছাৰি
অন্তহীন তৃষাৰে ঘুৰিলোঁ- ফুৰিলোঁ
হৃদয়ৰ পাত লুটিয়াই

তোমাকে দেখিলো নৈৰে পাৰতে
ৰঙা বেলিৰে আৰলৈ আছিলা লুকাই
তুমি মোৰ হেঁপাহৰে অন্তহীন জোৱাৰ

ঢৌ তুলি ভাঙিলা বুকু

ঢৌ তুলি তুমি আহি ভাঙিলা বুকু
হিয়াতে সানি দিলা  ফাগুনৰে ফাকু 

সপোন সপোন এটি সপোন
বাজিছে হিয়াত উতলা সুৰৰে বাঁহি

ঢৌ তুলি তুমি আহি ভাঙিলা বুকু
হিয়াতে সানি দিলা  ফাগুনৰে ফাকু 

মিঠা মিঠা সুৰ ঢালি
আৰে আৰে কাঢ়ি নিলা মন

নিজম পৰত মনৰ মাজত
ঘনে ঘনে সৰিছে ফুলৰে পাহি

ফাগুণ আহি কাষতে ৰৈ
অশান্ত মনত বোৱালেহি জোনাকৰে জোঁতি

ঢৌ তুলি তুমি আহি ভাঙিলা বুকু
হিয়াতে সানি দিলা  ফাগুনৰে ফাকু 

বলিছে ফাগুণ হিয়াত সাৱতি লৈ
 এমুঠি ৰঙৰে ফাকু 

ঢৌ তুলি তুমি আহি ভাঙিলা বুকু
হিয়াতে সানি দিলা  ফাগুনৰে ফাকু 

মেলি দিলো নাও

মেলি দিলো নাও
চিনাকী ঘাটৰ বিপৰীতে...

নাজানিলো নাভাবিলো
এই ঘাটৰ পানী
কোন ঘাটলৈ যায়

হিয়াৰ কথা শুনি
নাভাবিলো একোকে

উকি মাৰি মাৰি
সোঁতৰ চেয়ে চেয়ে
গালো গীত প্ৰাণঢালি

নাজানিলো নাভাবিলো
এই ঘাটৰ পানী
কোন ঘাটলৈ যায়

মেলি দিলো নাও
চিনাকী ঘাটৰ বিপৰীতে

কহুৱা ফুলা বতৰত

কঁহুৱা....
কঁহুৱা ফুলা বতৰত
মনে জানো কি বিছাৰে

বতাহে বতাহে বৈ অহা ভাৱ এটিয়ে
মন কিয় জানো উৰুঙা উৰুঙা কৰে

কঁহুৱা....
কঁহুৱা ফুলা বতৰতে
মনে জানো কি বিছাৰে

সন্ধিয়া পৰত অকলশৰীয়া জোনাকিটিয়ে
কিনো বিছাৰি জ্বলা নুমা কৰে

কঁহুৱা....
কঁহুৱা ফুলা বতৰতে
সন্ধিয়াৰ বতাহজাকে 
লৈ আহে কিনো বান্ধোনৰে মায়া
মন কিয় জানো উৰুঙা উৰুঙা লাগে

মোৰ উশাহত যদি ভাহি উঠে

মোৰ নোহোৱাবুলি জানিওঁ
মন নেথাকে  কিয় জানো  ৰৈ

পলে পলে গলি গলি
একেদৰে জ্বলি থাকে
 আৱেগৰ কি যে মায়া

মোৰ উশাহত অহা যোৱা কৰে
হৃদয়ত জ্বলা তপত একুৰা  জুই

তোমাৰ নীলা  দুচকুত
কি বিছাৰি হৃদয়ত  জ্বলে
এই আৱেগৰ মায়া

জীৱন পথৰ সুদূৰত দেখা
আশাৰ ৰঙীণ ৰংবোৰ
আঙুলি মুৰত গণি গণি
আজিওঁ আছো ৰৈ

দূৰে দূৰে থাকি আৰু কিমান জ্বলাবা
মোৰ হৃদয়ৰ জুই

নোৱাৰো বুজাব মনৰ কথাবোৰ
কিয় নোবোজা প্ৰাণৰ অনুভৱ মোৰ
দূৰে দূৰে থাকিম
তোমাৰ মৰমৰ প্ৰেৰণাৰে
আজিও আছো ৰৈ

প্ৰেমৰ প্ৰেৰণাৰে ৰাখিম জ্বলাই 
কোমল জোনাকেৰে
তোমাৰ বাবে সাঁচি ৰখা মৰমবোৰ

জীৱন পথত কেতিয়াবা যদি হাৰমানো
দিবানে প্ৰেৰণা আন্ধাৰ ক্ষণবোৰত
দি তপত নিশাহৰ বোল

মোৰ উশাহত যদি ভাঁহি উঠে
শীতল বেদনাৰ ধল
কৰিবানে উমাল
দি তপত নিশাহৰ বোল

পলে পলে গলি  গলি………………

মায়া ভৰা দুচকু

মায়া ভৰা দুচকুৰে
দূৰণিৰ জোনাকী হৈ
হিয়াজুৰি আছাহি বৈ

হৃদয়ে আৱেগক আৰু নোৱাৰে সহিব
নাহিবা আকৌ  বুকুভৰা বেদনা হৈ

নিৰৱে আছিল জীৱন সুৰভি
তোমাৰ মৰমৰ সুবাস লৈ

কন্দোৱাই  গুছি যোৱা  বাৰে বাৰে
মাথো মায়াৱিনী হৈ

হৃদয়ে আৱেগক আৰু নোৱাৰে সহিব
নাহিবা আকৌ  বুকুভৰা বেদনা হৈ

বুকুৰ উমেৰে সজোৱা সপোন
দুলি আছিল সাগৰৰ  এটি ঢৌ হৈ
নিৰৱে আছিল জীৱন সুৰভী
তোমাৰ মৰমৰ সুবাস লৈ

হৃদয়ে আৱেগক আৰু নোৱাৰে সহিব
নাহিবা আকৌ  বুকুভৰা বেদনা হৈ

এই নিজান সন্ধিয়া নেচাবা মোলৈ
মায়া ভৰা দুচকুৰে

হৃদয়ে আৱেগক আৰু নোৱাৰে সহিব
নাহিবা আকৌ  বুকুভৰা বেদনা হৈ

সপোনৰ সমাধিত অপতৃণ

আউলি-বাউলি কুৱলীৰ ঢৌবোৰ
লিহিৰি ৰ’দত লাহে লাহে নোহোৱা হ'ল
জাৰত ঠেৰেঙা লগা মানুহবোৰে কিছু সকাহ পালে
গছপাতৰ লাহী ডালপাতত উলমি
পৰো পৰোকৈ থকা নিয়ৰৰ টোপালবোৰ
ৰ’দত জিলিকি আছিল
তেওঁৰ বয়স দুকুৰিৰ ওচৰা-ওচৰি
নৈখনৰ পাৰত বহি পানীলৈ চাই চাই
কুঁহিপাতহেন সেউজীয়া শীতৰ মিঠা ৰ’দৰ আমেজ লৈ
কেতিয়াবা নৈ পাৰৰ এজোপা গছৰ তলত বহি থাকে
কোনো অস্থিৰতা নাই যদিও বহুদিন তেওঁ ঘৰলৈ যোৱা নাই
ধীৰ গতিৰে বৈ যোৱা পানীখিনি দৃ্ষ্টিৰে স্পৰ্শ কৰি
অনুভৱ কৰিব বিছাৰে কিবা এক আকুলতাৰ টান
এনেকৈয়ে দিনবোৰে পাখিমেলি পাৰ হয়
সময়ৰ খহনীয়াই খহোৱা নৈখনৰ দৰে
অন্তৰৰ সেই আকোলতা ক্ৰমান্বয়ে ক্ষীণ হৈ আহে
স্মৃতিৰ পেৰাত সাঁচি থোৱা আকোলতাবোৰ
লাহে লাহে উৱলি গৈছিল
অচিনাকি হৈ পৰিছিল চিনাকি স্মৃতিবোৰ
লাহে লাহে তেওঁ হেৰাই গৈছিল
এটা সপোনৰ সমাধিত অপতৃণ হৈ

পৰিচয়বিহীন আজি নিজ অস্তিত্ব

ফুটগধূলিতে গাওঁখন শুই থকাৰ দিন আজি আৰু নাই
সন্ধিয়া নুশুনো উৰুলিৰ ৰোল
দবা-কাঁহৰ শব্দত আজি নকঁপে বতাহ
গধূলীৰ জুহালত ককা আইতাৰ সাধু এটি সপোন যেন লাগে

প্ৰতিটো বসন্ততে মই উভতি অহাৰ কথা ভাবো
সময়ৰ খহনীয়াই মনৰ সিদ্ধান্তক খেলিমেলি কৰি যায়

পৰিচয়বিহীন আজি নিজ অস্তিত্ব
বুকুত কঢ়িয়াই ফুৰু এই দুখ

কোলাহলৰ মাজত বিষণ্ণ ৰাতি
স্তব্ধ হৈ ৰয় চকুপানীৰ টোপাল

বহুদিন হ’ল দেখা নাই চিনাকি বাট
নতুবা চিনাকি বাটৰ ধূলি

উভতি অহা কলা মেঘ দেখিলে
অস্থিৰতাৰ নিশ্বাসে শিলাখণ্ড বহুৱা বুকুত
বিষাদগধুৰ গানৰ কলি এটাই গুণগুণাই উঠে

নিগৰি নিগৰি আহে

পৃথিৱীৰ কোণে কোণে
পথাৰৰ মাজে মাজে
শিলনিৰে ভৰা পথত নতুবা
অজান অচিন কোনো ঘাটত
পোহৰ নতুবা আন্ধাৰৰ আৰত

নিগৰি নিগৰি আহে
পথাৰৰ মাজে মাজে
শিশু-বৃদ্ধ ডেকা-গাভৰুৰ মুখে মুখে
আকাশে বতাহে বিয়পি
হৃদয়ে হৃদয়ে বৈ থকা
আনন্দ বিষাদ সনা জীৱনৰ গান

জ্বলি উঠা দেখিছো
ধোঁৱাৰ মাজে মাজে
জ্বলা জুইৰ শিখাবোৰ
সাপৰ নিচিনাকৈ আকাশলৈ বগাই যোৱা

বহুকাল হ`ল পাহৰি যোৱা নাই
নামঘৰৰ ডবাৰ মাত
দিন যায় তথাপি কাণত বাজি থাকে

একেখন আকাশৰ শূণ্যতাত
নিতৌ দেখিছো
বেলিৰ জন্ম হোৱা মুহূৰ্ত

দেখিছো আবেলিৰ বেলিটোৰ বোকোচাত উঠি
আকাশ ৰাঙলী কৰি পছিমত পোহৰ হেৰাই যোৱা

এনেকৈয়ে  দিনবোৰ পাৰ হয়
দিনৰ শে়ষত ৰাতি হয়
জীৱনত কৰি যোৱা কাম
কেতিয়াও শেষ নহয়

ওৰে ৰাতি মই অনুভব কৰো তাৰ উত্তাপ
উজাই আহি বুকুত বিয়পি পৰে
স্পৰ্শ কৰিব খোজো
চুব নোৱাৰি
আন্ধাৰ শূণ্যতাত খেপিযাই ফুৰো

নীৰৱে কঁপা নিশাবোৰত

মাটি চাকিৰ ঢিমিকি পোহৰত
বতাহত বিয়পা ঝিলিৰ মাতত
সময় উভতি থমকি ৰয়

বতাহত বিয়পা গানৰ সুৰত
আত নপৰা যাত্ৰাৰ শেষত
বুকুত বয় শীতল সোঁত

গছৰ ছাঁবোৰৰ জয়াল ৰূপত
নীৰৱে কঁপা নিশাবোৰত
কেতিয়াবা শুনিছিলো ফেঁচাৰ মাত

কাজলবুলীয়া আন্ধাৰৰ আৰত
ফুচফুচাই বাজিছিল বতাহৰ জুনুকা
জোনাকীয়ে পাহৰিছিল উভতাৰ বাট

মনত হাজাৰ প্ৰশ্ন

মনত হাজাৰ প্ৰশ্ন
সমাধান বিছাৰি হাবাথুৰি খাও
অলসভাবে আতৰি যায় সময়
গণিগণি এইদৰেই গধূলী হিছাব কৰো দিনবোৰ

শাৰদীয় জোনাকত মনত জাগে আশা
বিৰিণাত জিলিকা জোনাক সৰা নিয়ৰত
ফুটি উঠে ৰহস্যৰ মায়াজাল
লুকা ভাকু খেলি ৰচি যায় সুখৰ মৰিচিকা

অমাবস্যাৰ আন্ধাৰৰ
জোনাকীৰ মায়াৱীৰূপত
মনৰ স্থিৰতা হেৰাই
হাবাথুৰি খাই

আন্ধাৰৰ জলঙাইদি

তুলসীৰ তলৰ চাকিৰ শেষ শিখা

আন্ধাৰত তিৰবিৰাই

কঁপি কঁপি মৃদু বতাহত

নোমাই যায় হঠাতে

এই দৃশ্যৰ অনুভৱত

কলিজাৰ পৰা বুকুলৈ  খহি পৰা

এমুঠি আৱেগত পিচল খাই

আন্ধাৰৰ জলঙাইদি

স্বাভিমানৰ পাহাৰ খহিয়াই

হেঁপাহৰ বাট কাটোতে

শৈলুৱৈ গজা ৰাতিবোৰত

ডেউকা কোবাই উৰি যায় নিশাৰ চৰাই

আন্ধাৰৰ আৰ লৈ

সিঁচৰিত আন্ধাৰৰ আৰ লৈ
মৌন হৈ বহি থাকি আপ্ৰাণ চেষ্টা কৰিছো
দৈনন্দিল জঞ্জালৰ
লেঠেৰি নিছিগা চিন্তাৰ পৰা আতৰি থাকিবলৈ

ভাবিছো আন্ধাৰত চকুৰে নেদেখিলে
মন মগজুৰ পৰাও আতৰি যাব
চক্ৰবেহুৰ দৰে মেৰিয়াই ধৰা
সমাধানহীন সমস্যাবোৰ

জীৱন যুদ্ধত যুজিযুজি
থকা-সৰকা হোৱা শৰীৰত
সহিব নোৱাৰা জুইৰ তাপ

জীৱন নামৰ কমাৰশালত
তীব্ৰ তাপত
পিটি পিটি গঢ়ি তোলা শৰীৰত অসহ্য জলন

ভাবিছো আন্ধাৰৰ কোমল পৰশত
কিছু বেদনাৰ উপশম হব

জন্ম লৈছিলো মানুহ হৈ
কেতিয়াবা ভাৱ হয়
এয়ে নেকি জীৱন

সময়ৰ বাট

উভটি গৈছিলো কিছুদুৰ
একুৰি দুকুৰি বাট নহয়, 
সময়ৰ বাট
গৈছিলো উভতি অতীতলৈ
ময়েই যাওনে, হয়তো বহুতেই যায়
ভাল লাগে অতীত নামৰ ছবিখন চাই 
বোলছবিৰ পৰ্দাত ভাহি যোৱাৰ দৰে
মনৰ পৰ্দাত জিলিকি উঠে ছবিবোৰ
কিমানযে ৰং বিৰঙৰ ছবি 
শৈশৱ, কৈশোৰ,.....
খেলধেমালি, বোকাপানী,..
হাঁহি, কান্দোনৰ সংমিশ্ৰণত সৃষ্টি
এক ধাৰাবাহিক কথাছবি
মাজে মাজে সোঁৱৰণিৰ পাতবোৰ লুটিয়াই
বহি থাকো নিজান চুক এটাত

শীতৰ সন্ধিয়াৰ মায়া

সেমেকা সন্ধিয়া
মৌনতাৰ আৰ লৈ
গছ পাতৰ আৰে আৰে
কুৱলীৰ শীতল পৰশে
আৱৰি ধৰে আকাশৰ পূব প্ৰান্ত

পশ্চিমৰ আকাশত
ডাৱৰৰ আঁৰ লৈ জলে
ৰূপালী জ্যোতিৰ শিখা

নৱমীৰ নতুন জোনটোৱে
ভাঙি ধালি দিয়ে
জোনাকৰ ধল

সৌন্দৰ্য্যৰ এই জিলমিল
চিকুণ সপোনৰ মায়াত
বিস্মিত মই
চাই থাকোঁ অবাক দূষ্টিৰে

সপোনৰ চাকনৈয়াত সুখ হেৰুৱা দুখ

চকু বন্ধ কৰি এটা দীঘল উশাহ ললো
একমুহুর্তৰ কাৰনে মনৰ ভাবনাক
বুকুৰ ভিতৰত আবদ্ধ কৰি
ভাবিবলৈ চেষ্টা কৰিলো
শাওন-ভাদৰ বাৰিষাত মেটেকাও ফুলিল
বিধিৰ বিধান কোনে খন্দাব
আহিন পাবৰে হল
শইচৰ সপোনে পাহি নেমেলিলে
পথাৰখনত চন পৰিল
আকাশত মেঘবোৰে চেৰাপুঞ্জী হৈ
ফেপেৰি পাতিছে
সপোনৰ চাকনৈয়াত সুখ হেৰুৱা দুখ
আহিনৰ বিষন্ন ওঁঠত
জীৱনৰ অভিনৱ কোচকাৱাজ চলিছে বুকুত
দীঘল বন্ধ উশাহ এৰি দিলো
বিষাক্ত সপোন দুৰলৈ যা

ঠিক এনেকেইয়ে আহিছিল এবাৰ আহিন

শীতৰ সেমেকা সন্ধিয়া
ভাহি অহা শেৱালীৰ সুৰভিত
নৈ পাৰৰ ঘাঁহনিৰ তিতা নিয়ৰত খোজ দিওতে
চকুত পৰিল আহিনৰ কেঁচা ধানৰ কোমলীয়া থোক
ঠিক এনেকেইয়ে আহিছিল এবাৰ আহিন
পাহাৰখনৰ উপৰেদি
গছ বিৰিষৰ ফাঁকে ফাঁকে
নৈখনৰ বুকুয়েদি
জাকে জাকে উৰি আহিছিল চৰাই
সিহঁতৰ ডেউকাত উলমি হেনো আহিন আহিছিল
গোটেই গাঁওখনে ৰৈ আছিল চাই
মোৰ নীলাচোলাটোৰ আৰতে লুকাই আছিল 
নীলা ৰঙৰ গীতৰ কলিবোৰ
ক্ৰমাত পোহৰ জই পৰি গ’ল 
মই হাবাথুৰি খাই খেপিয়াই ফুৰিছিলো
হেৰাই যোৱা সুৰবোৰ
লাহে লাহে দূৰণিত হেৰাই গৈছিল 
চৰাইজাকৰ কোলাহলবোৰ 

ডুব যাম এনেকৈ এদিন

যোৱানিশাৰ বৰষুণত সেমেকি আছিল আলিবাটতো
বাটৰ কাষৰ খালকিটাত মাছৰ খলকনিৰ শব্দ
আলিকাষৰ শাৰী শাৰীকৈ থকা গছৰ পাতত
পানীৰ টোপালবোৰ এতিয়াও পৰি আছিল
অনাই বনাই যেতিয়া ঘুৰি ফুৰিছিলো
চকু দুটাই গোপনে খেপিয়াই ফুৰিছিল বনৰীয়া সুখ
তোমালোকে বাৰু মন কৰিছানে কেতিয়াবা
আকাশখন হাওলি আহি মেঘ, বিজুলিয়ে কৰা অশ্লীল অভিসাৰ
ঘৰৰ নাওৰা দি নামি আহিছিল
এইবাৰ এমোন ধান বেছিকৈ পাইছিলো
চকুহাল জুৰে মুদি দি খাল হৈ যোৱা চোতাখনলৈ চালো
আঘোনিক চহৰৰ ডাক্টৰক দেখুৱাব লাগে
ককালৰ বিষত কুঁজা হৈ পৰিছে
মনতে কেলেন্দাৰৰ পাটবোৰ লুটিয়ালো
দেখিছো তাৰিখবোৰ একেই আছে
সলনি হৈছো মাথো আমি
আগতেও এনে হৈছে
পিছলেও হোৱাৰ আশা আছে
এইযে হাবাথুৰি খাই সাতুৰি ফুৰিছো
বয়সৰ ভৰত ডুব যাম এনেকৈ এদিন

তৃষাত শুকুৱা মোৰ কণ্ঠই

তৃষাত শুকুৱা মোৰ কণ্ঠই
বৃষ্টি বিচাৰি বিচাৰি গায়
আজি কোনে ধূলি আঁতৰাই
জীৱন প্ৰেৰণা আনিব জগাই

মেঘে ঢকা আকাশত
দৃষ্টিত এটুপিও বৰষুন নাই

ধূলি ধোঁৱা উৰিছে
চকু লোতকে ভৰিছে
সেউজী বননিত আজি
কোনেও ডেউকা নোকোবাই

নিঠৰ বতাহ জাকত
জঠৰ ডাৱবোৰ 
যেনি তেনি উৰিছে

তৃষাত শুকুৱা মোৰ কণ্ঠই
বৃষ্টি বিচাৰি বিচাৰি গায়
আজি কোনে ধূলি আঁতৰাই
জীৱন প্ৰেৰণা আনিব জগাই

কোনে বীণে বায়

কোনে বীণে বায়
আদৰিলে সন্ধিয়া
পোহৰে হাঁহি হাঁহি ললে বিদায়

নিমাতী জোনাকিয়ে
চকু টিপিয়াই
কাকেনো বিচাৰে
ওঁঠতে হাঁহিটি লৈ

কোনে বীণে বায়
আদৰিলে সন্ধিয়া
পোহৰে হাঁহি হাঁহি ললে বিদায়

হাঁহিৰে বিদায় দিয়া মোক

তুমি সজল চকুৰে নেচাবা তেনেকৈ
কাতৰ কন্ঠেৰে নেগাবা বিদায় গীত

হাঁহিৰে যদি  আতৰে জীৱনৰ দুখ
আজি তেনে হাঁহিৰে বিদায় দিয়া মোক

এই ব্যথাভৰা চকু আৰু কঁপি উঠা ওঠ
নোৱাৰো সহিব দুৰ্বল প্রাণ মোৰ

হে অচিনাকি পথৰ পথিক
হাঁহিৰে বিদায় দিয়া সজল চকুৰে নেচাবা মোক

হে অচিনাকি পথৰ পথিক
বুজো মই তুমি বুজা 
কোনেই নুবুজা মোৰ দৰদী দুখ

হে অভিমানি অচিন পথিক 
ভাবি নকৰিবা দুখ
নুবুজিলে কোনেও তোমাৰ দুখ

আজি হৃদয়ে কান্দিছে জানি
তুমি বিদায় জনাইছা মোক

হে অভিমানি অচিন পথিক
তুমি যাব খুজিছা যোৱা
কোনেও নেপালে ভাল সেই ভাবি নকৰিবা দুখ
যাব খুজিছা যোৱা 
মাথো হৃদয়ত লৈ নেযাবা কোনো দুখ

ঢিমিকি জ্বলে

পুৱতি নিশাতে নিজানত জ্বলে
তৰাৰে চাকিৰে শলিতা এদাল
চৰাইৰে উলাহত
ঢিমিকি জিলিকি
মেলানি মাগিলে 

জোনাকৰে মৌ লৈ
ভাবিছিলো উৰি যাম
দিগন্ত পাৰ হৈ

দূবৰিতে বহিছিলো
বুকুতে অভিমান লৈ

মোৰ গানতে গুমৰি
ঢৌৱে ঢৌৱে বাগৰি
বুকুতে কঁপনি তুলিছে

নুবুজোঁ একোকে
বাধা দিব নোৱাৰি 
পুৱতিৰ বতাহে
জাকে জাকে আহি 
মন উৰুৱাই নিয়ে

ভালপোৱাৰ আনন্দ

ভালপোৱাৰ আনন্দ

জাগ্ৰত জীৱন শক্তি

বুকুত ভৰি পৰে

নতুন সৃষ্টিৰ

সৰল হাঁহি

ভাঙি পৰে নিঃসঙ্গতা

উজ্বল হৈ জ্বলে

যাদুকৰি সানিধ্যৰ

কল্লোলিত সপোন

তোমাৰ উপস্থিতিৰ

সানিধ্য বিছাৰি

বাৰিষাৰ বতাহযেন

শাখা প্ৰশাখা মেলি

হেঁপাহৰ সপোন বুকুত বোৱাই

গুচি যাম মই

মোৰ প্ৰিয় ৰং বুকুত সাৱতি

শীতৰ প্ৰথমজাক চেঁচা বতাহ

লিহিৰি ৰদে বিৰিনাৰ আৰেআৰে
জুমাজুমিকৈ চাই
লাজুকি হাঁহিৰে জনালে 
শীতৰ আগমনৰ কথা
মিঠামিঠা সুবাসৰ পূঁৱতীৰ বতাহজাকত
ডেউকামেলি কিৰিলি পাৰি যোৱা
চৰাইজাকৰ আনন্দৰ কলকলনিত
শীতৰ প্ৰথমজাক চেঁচা বতাহত
মনতো ৰাইজাই কৰি উঠিল

শেলুৱৈ ভৰা চোতালখন

মজিয়াৰ পানীডোঙালৈ চাই
ঘৰটোৰ উৱলিযোৱা চালিখনলৈ চালো
শেলুৱৈ ভৰা চোতালখনত
পানী সিঁচি সিঁচি ভাগৰি যোৱা ৰমলা
ককাঁলৰ বিষত হালি পৰিছে
খুপিখুপি কোনোমতে পানীখিনি সিঁচি শেষ কৰিছিলহে মাথো
আকৌ এজাক আপদীয়া বৰষুনে গোটেইখন বুৰাই পেলালে
বতাহজাক আহিলেই উৱলিযোৱা খেৰৰ টুকুৰাবোৰ চোতালখনত পৰে
বহাগৰ প্ৰথমজাক বৰষুনতে এনে অবস্থা 
ধুমুহাজাক আহিবলৈ আছেই
আগতেও এনে হৈছে
চাওতে চাওতে ষোল্লটা বহাগ কেনি জানো পাৰ হৈ গ’ল
কমকচাৰি দুখ বাঢ়িছিল নিতৌ
হঠাতে এছাটি চেঁচা বতাহত কঁপি উঠিলো
উশাহত সামৰি ললো দুখবোৰ
তেজৰসোঁতত এজোলোকা যন্ত্ৰনা মেলি খোজললো পদুলীলৈ

মনৰ ভাববোৰৰ অনিচ্চয়তাত

উদাসীন মনত
নীৰবে গুম গুমায়
অবুজ ভাৱৰ 
মিশ্ৰিত এটি আৱেগ

মোৰ অজ্ঞাতে
মৌন ক্ষণবোৰত ওফন্দি উঠি
নিঃশব্দে বৈ অহা
এটি উৰুঙা ভাবে
বুকুত থিতাপি
আত্মাত খামুচি ধৰে

হৃদয়ৰ কোণে কোণে বিয়পি পৰা
মনৰ ভাববোৰৰ অনিচ্চয়তাত
শংকিত হৈ
ৰাতিৰ নিৰ্জ্জনতাত সাৰ পাই 
অজানিত খুদূৱনিত ককবকাই থাকো

দৈনন্দিন সৃষ্টিৰ চেতনা

জীৱনৰ অন্তহীন পথত
আবেগ অনুভূতিবোৰে
বিসংগতিৰ জোঁট-পোঁটত 
নিজ অস্তিত্ব  হেৰূৱাই
মনৰ মাজত তোলপাৰ কৰে

জয়াল জয়াল লগা 
ঢৌ খেলা অনোভৱৰ
মৃদু পৰশত
খহি পৰে মনৰ স্থিৰতা

খোজে পতি কঁপি উঠা
মোৰ মনত চলা এই সংঘাট
আৰু আত্মাৰ বিননিবোৰে
লুকাভাকু খেলি খেলি
আঁক বাক কৰি যায়
জৰ্জৰিত প্ৰাণটোত 

জীৱনৰ ঘাত প্ৰতিঘাতত
বাট হেৰুয়া
অজান উপলব্ধিবোৰে
চটিয়াই দিয়ে নিস্তব্ধ শূন্যতা

মই অচিন পথৰ যাত্ৰী
মোৰ সত্তাত সৃষ্টি 
এই অস্থিৰতাৰ সৰ্পিল পাকত
নিঃশব্দে উপঙি থাকে
দৈনন্দিন সৃষ্টিৰ চেতনা

আন্দোলিত অস্থিৰতা

কামনা বাসনাৰ গলিত স্ৰোত

শালিনতাৰ বান্ধোনত আবদ্ধ শৰীৰত

সুপ্ত এই উত্তপ্ত লাভা

তগবগাই শৰীৰত বিছাৰে উঁহ

বা-মাৰলীৰ পাকঘূৰণিত পৰি

আন্দোলিত এই অস্থিৰতাত

হেৰাই মনৰ সুস্থিৰতা

মনত জগাই তোলে নতুন আশা

হাবাথুৰি খোৱা মনে

সহাঁৰি বিছাৰি

এবুকু হেঁপাহ লৈ

আগুৱাই খলাবমা বাটেৰে

ধুমুহাত উভালখাই পৰা

বি়শাল গছজোপাৰ

ঠন ধৰি গজি উঠা

ডাল পাতবোৰে

নিঃসংগ মনত জগাই তোলে

নতুন আশা

প্ৰকৃতিৰ কি বিচিত্ৰ নিয়ম

জীৱৰ জীয়াই থকাৰ

এই প্ৰচেষ্টাই

হৃদয়ত বোৱাই

ভেটা ভঙা পানীৰ

আন্দোলিত গতিৰ ধাৰা

মনৰ ভাৱ হেৰাই জীৱন পথত

বিসংগতিৰ জোঁট-পোঁটত 
ভাৰসাম্য হেৰুয়াই
পৰ্বতৰ পৰা ওফন্দি বাগৰি 
বৈ আহে জলধাৰা

গতিপথ এৰি  সিঁচৰিত হৈ 
সৃষ্টি কৰে সহস্ৰ নিজৰা

নিজ অস্তিত্ব হেৰুয়াই
মিলি যায় নদীৰ
বিশালতাৰ লগত

মনত মাজত তেনেদৰে
জোঁট-পোঁট লগা
আবেগৰ অনুভূতিবোৰে
প্ৰতিধ্বনিৰ সৃষ্টি কৰে

মনৰ ভাৱবোৰো সময়ৰ গতিত
নিজ অস্তিত্ব হেৰুয়াই
মিলি যায়
জীৱনৰ অন্তহীন পথত

পাহৰণিৰ গৰ্ভত লুপ্ত হয়
জীৱনৰ ঘাত প্ৰতিঘাতৰ স্মৃতি

ৰিণি-ৰিণি অনুভৱ হয়

বহুদিনৰ মুৰত
ডাৱৰৰ গুজৰনিয়ে
কঁপাই তুলিছে আকাশ বতাহ

অনুৰনিত সুৰ এটি
বৈ আহিল
বাৰিষাৰ ঢৌৰ দৰে

আকাশে বতাহে উপচি পৰে
এটি চেঁচা ঢৌৰ
আদিম বন্য স্পন্দনৰ সজীৱতা

ডাৱৰৰ গহীন চাৱনিত
বুকুত অনুভৱ হয়
ৰিণি-ৰিণি বহাগৰ পৰশ

ঢৌ খেলা বিৰিণাৰ তালে তালে

অনোভৱ কৰো
ফাগুনৰ এছাটি পচোৱাই
বিৰিণাত ঢৌ খেলাই
অবুজ ভাষাৰ এটি অনুভবেৰে
তৰপা তৰপকৈ জমি থকা
অনুভূতিবোৰত কঁপনি তুলিছে

বাট হেৰুয়াই
উমি উমি বুকুত জ্বলা
এটি এটি অচিনাকি ঢৌৱে
মনৰ ভাজে ভাজে উক দিছে

জয়াল জয়াল লগা
খহি পৰি মূক হৈ ৰোৱা
টুকৰা টুকৰ ভাৱবোৰ
জীৱিত হৈ উন্মাদ চঞ্চলতাৰে
বুকুত উপচি পৰিছে

নিগৰি বৈ অহা আশাবোৰে
এক অবুজ মাদকতাৰে
আকৌ বুকুত ৰচে
এটি পাহাৰী নিজৰাৰ কল্লোলিত সুৰ

অবাধে খহি এই নিজৰাই
অৱচেতন মনত জগাই তোলে
চাঞ্চল্যৰ এটি মৃদু স্পন্দন

মায়াৰ ফান্দত পৰি
বুকুত নিঃশব্দে বগাই ফুৰে
এক অজুব সুৰৰ গুণগুণনি

মনে খেপিয়াই বিচাৰি ফুৰে
তেজত হেৰাই যোৱা হাবিয়াসবোৰ

উন্মনা হৈ অবুজ মন
নিজানে ঢাপলি মেলে
ঢৌ খেলা বিৰিণাৰ তালে তালে

অজান উপলব্ধিবোৰৰ আস্ফালিত প্ৰতিধ্বনিত

আকাক্ষ্যাবোৰৰ মায়াৱী পৰশত
দৈনদ্দিন জীৱনৰ খলা-বমা পথবোৰত
খোজে পতি কঁপি উঠা
শৰীৰৰ আন্দোলিত ভাৰ 

এটি নিজান সুৰে
নিঃসংগতাৰ সুযোগলৈ
সৰি পৰা পাতৰ তালে তালে
মনত খেলিমেলি কৰি
আকাশী লতাৰ দৰে মেৰিয়াই ধৰে

মোৰ দৃষ্টিত বিষাদ 
সৰা পাত
ফাগুনৰ বতাহত সৰি পৰি
পৰিত্যক্ত মূল্যহীন

মোৰ মনত চলা সংঘাট
আৰু আত্মাৰ বিননিবোৰে
লুকাভাকু খেলি খেলি
আঁক বাক কৰি যায়
জৰ্জৰিত প্ৰাণটো 

জীৱনৰ আসেপাশে 
গতিশীলতাৰ বোৱতী ঢৌয়ে
অহৰহ খেলি থাকে
মায়াজাল ৰছি

অজান সংগীতৰ 
এটি লক্ষভ্ৰস্ত ঢৌ 
বৈ আহে
পচোৱাৰ অস্থিৰ চলনত

বাট হেৰুয়া
অজান উপলব্ধিবোৰৰ
আস্ফালিত প্ৰতিধ্বনিত
অনুভৱ কৰো 
দুৰ্ব্বল প্ৰাণেদি বাগৰি গৈছে
এটি মৃদু কম্পন

এইদৰেই অহা 
বহুতো নুবুজা ভাৱে
শ্বাস ৰূদ্ধ কৰি
অস্থিৰ কৰি তোলে মন

পৰিচয় ওপঙি ফুৰে অন্ধকাৰত

মোৰ অভিধানত নিজানে নিজানে
থিতাপি লৈছিল তমসাৰ বিষাদে

উশাহত বিয়পা উৎকণ্ঠাই
উদাসীন বতাহত
চটিয়াই দিয়ে নিস্তব্ধ শূন্যতা

জীৱনে খোজ লয়
আন্ধাৰৰ আঁচলত ধৰি

আন্ধাৰৰ আৰত
উৱলি বিয়পি পৰে
মোৰ প্ৰতিকৃতি

মোৰ তেজৰ সোঁতত
অভিজ্ঞতাৰ আঁচোৰ

জীৱনৰ অৰ্থ বিছাৰি
বিবেকী যুদ্ধত
হেৰাই যোৱা পৰিচয়
ওপঙি ফুৰে অন্ধকাৰত

মই অচিন পথৰ যাত্ৰী
কঁপি উঠিছিল বুকু
বিচিত্ৰ এই কালৰাত্রি

মোৰ সত্তাত সৃষ্টি 
এই অস্থিৰতাৰ সৰ্পিল পাকত
ভাঁহি যায় তুলুঙা নাও
বিষন্নতাৰ ঢৌবোৰৰ তালে তালে

মৌনতাৰ নিস্তব্ধতা

মনত সিঁচি দিছিল 
মৌনতাৰ নিস্তব্ধতাই
এটি ঢৌৰ কঁপনি

জীৱনৰ বাটে বাটে
ঠন ধৰি উঠা
উপলব্দ্ধিৰ এই গুণগুণনিত
মনত ফুটি উঠে অস্থিৰতা

নিঃশব্দে উপঙি থাকি 
ঢালি দিয়ে 
মৌন অন্ধকাৰ

দৈনন্দিন সৃষ্টিৰ চেতনা
নিৰৱতাৰ দৃৱাৰ সৰকি
ভেটা ভাঙি দিক্‌হাৰা হৈ
বিয়পি পৰে তেজৰ সোঁতত 

এই মায়াৰ জালত পৰি
টলমল কৰা মনে
ককবকাই ঢাপলি মেলে
আত্মানুসন্ধানৰ পথত

অবুজ ভাষাৰ তেজৰ স্পন্দনবোৰে
মনৰ কোণে কোণে ঢৌ তুলি
বুকুলৈ উজাই আনে
এটি সংঘাতৰ খেলিমেলি

অৱচেতন মনত পাক-ঘূৰনি খাই
অলপ অভিমান আৰু কিছু আৱেগ
সংমিলিত হয় এটি বিন্দুত

কিয় মনত ঢৌ খেলে ফাগুণৰ এই ৰঙীন ৰঙত

জাগ্ৰত অনুভূতিবোৰ 
চঞ্চল মনত আশাৰ ধল হৈ
বিছাৰি ফুৰে ৰং

কিয় মনত ঢৌ খেলে 
ফাগুণৰ এই ৰঙীন ৰঙত 

থমকি থমকি পখিলাৰ দৰে 
মৰম সিক্ত অনুভূতিৰে 
বাঢ়ি আহে প্ৰত্যাশা

মৌনতাৰ আৰ লৈ
এটি আৱেগিক চঞ্চলতাই
নীৰবে গুম গুমায়

উদাসীন মনত
নীৰবে সানি যায় 
এবুকু হেঁপাহ

চিনোঁ চিনোঁ লগা বাটেৰে
সপোনটিয়ে উটুৱাই নিয়ে মন

মন কঁপে 
অবুজ ভাৱৰ 
চাকনৈয়াত পৰি

মিশ্ৰিত এটি আৱেগে
স্মৃতিবোৰ জগাই তুলে

মৌনতাৰ অস্থিৰতাত মন জ্বলে
নুবুজা মায়াৰ পৰশ বিছাৰি

বাউলী বতাহৰ উখল-মাখলত 
নল খাগৰীত ঢৌ উঠে

হৃদয়ে সঁহাৰি পাই 
আলফুলে বুটলে
ৰূপালী জোনাকৰ 
ৰিহাৰ আচল

মৌন ক্ষণবোৰৰ মিঠা আৱেশত
ওফন্দি উঠা প্ৰাণোচ্ছল উলাহত
অবুজ মন ঢাপলি মেলে 
উন্মনা হৈ

দূৰে দূৰে থাকি  
সোঁৱৰণিয়ে উজুটি খায়
স্মৃতিৰ ঢৌবোৰৰ 
সৰি সৰি পৰা ছিটিকনিত

ফাগুনৰ সন্ধিয়া
পথভ্ৰস্থ হোৱা মনে
উপকূল বিছাৰি
বৈ যোৱা সোঁতত 
এৰি দিয়ে আৱেগৰ বাসনা

শূন্যতাৰ বিষাদ বিসৰ্জন দি
পানী-যুঁৱলিত
মন উটি ফুৰে উন্মুক্ত হৈ

ফাগুনৰ মায়াত পৰি

ফাগুনৰ মায়াত পৰি
কমোৱা তুলাৰ দৰে 
জোঁট লাগি খেলিমেলি হয়
কবিতাৰ ধাৰা

ছন্দ হেৰুয়াই মনৰ ভাববোৰ
গছৰ ডালে পাতে
জতে ততে উলমি
দোলি থাকে বতাহত

মোৰ অজ্ঞাতে
নিঃশব্দে বৈ আহে
এটি উৰুঙা ভাব

লুইতৰ ফেনিল উত্তাল জলৰ দৰে
আত্মাত খামুচি ধৰি
থিতাপি লয় বুকুত


ৰিণি ৰিণি জাগি উঠে
হৃদয়ৰ কোণে কোণে
এমুঠী জিয়া আবেগ

শব্দৰ সন্ধানত

মনৰ ভাববোৰ 
প্রকাশৰ দূৱাৰ বিছাৰি
ফুটোফুটো কৰে
শব্দৰ সন্ধানত

কথাবোৰ  মনলৈ আহিলে
বুকুত অনুভৱ কৰো 
কিবা যেন নাই

মনত সৃষ্টি হোৱা ত্ৰাসত
সন্ধান কৰো শব্দৰ

সহিব নোৱাৰো
ধাৰাষাৰ গতিত বৈ অহা
ভাবৰ তিব্ৰ আঘাত 

কঁপি উঠা বুকুত
অনুভূতিৰ পাহাৰসম ভাৰ

কলিজাৰ ধপধপনিত
শৰীৰৰ প্ৰতিটো বিন্দুত
উপলব্ধি হয়
এটি অনিচ্চয়তা

সময় আগুৱাব নোখোজে
এক অজান আশংকাত
দুচকুয়ে মাথো সাৰথি বিছাৰে

উপায় বিহীন হৈ
শংকিত মই 
এক্ষন্তেক নৰৈ ল’ৰ মাৰো
শব্দৰ সন্ধানত 

পৰি ৰয় সময়

নিৰ্জ্জনতাত সময়বোৰ পাৰ হয়
অনুভৱৰ আৱেগত

নিজ সুৰেৰে বৈ
জীৱন্ত হৈ উঠে
মনত দেওঁ দি ফুৰা ভাৱবোৰ

এই বিচিত্ৰ ছন্দৰ কল্পনাবোৰ
হঠাতে নিবিড় হৈ
বগাই ফুৰে যেনি তেনি

পৰি ৰয় সময়
এই চলনাৰ আলিঙ্গনত

উত্তাল তৰংগৰ ভাঁজে ভাঁজে

দূৰণিত শুনো

বননিৰ চৰাইৰ প্ৰাণৰ হিল্লোল

তাৰ প্ৰতিধ্বনিয়ে

মোক লৈ যায়

নিজান বনলৈ

ডালে পাতে বৈ অহা
এটি মুকলি সুৰৰ

বিস্ময় তৰংগৰ উজ্জ্বল স্স্পৰ্শই

খেলা কৰিছিল মোৰ অনুভৱত

মৃদু বতাহত 
ৰ’দালিৰ ভাঁজে ভাঁজে

সেউজীয়া পাতৰ নৃত্যৰ মাদকতাত

খহি পৰিছিল মোৰ দুখ আৰু যন্ত্ৰণা

পাতে পাতে ঘহা
সুৰীয়া শব্দৰ ৰিমঝিম ঝংকাৰত

হৃদয়ত জ্বলিছিল স্পন্দিত শিখা

আতৰি গৈছিল মনৰ শূন্যতা

নিঃশব্দ এই মায়াবী সপোনৰ শিহৰণে
সঁচা এমুঠী অনুভৱ লৈ

সিঁচিছিল জীৱন স্পন্দনৰ

উথলি উঠা নৃত্যৰ মাদকতা

উগুল থুগুল অন্তৰত
হৃদয়ৰ আবেগবোৰ

এটি এটিকৈ নামি আহিছিল

এই উত্তাল তৰংগৰ ভাঁজে ভাঁজে

এটি অব্যক্ত অনুভূতি

মোৰ মন কোঠালিত  
তোলপাৰ লগাই
সন্ধিয়া আকাশৰ
পোহৰ আৰু আন্ধাৰৰ
ছয়াঁময়া অন্তহীন আৱৰণে

ৰূপ বিস্ময়েৰে ভৰা
প্ৰকৃতিৰ এই আৱাহন
এটি অব্যক্ত অনুভূতি 
অনুচ্চাৰিত প্ৰতিধ্বনি
বিচিত্ৰ ৰূপ-তৰঙ্গৰ

চাই থাকোঁ হেঁপাহৰে
আতিথ্যৰ এই কবিতা

বাসনাৰ লক্ষ ঢৌ
দুলি ফুৰে মনত
এটি উষ্ণ আৱেগ হৈ

চোতালৰ ৰ’দালি অনুভৱত

চোতালৰ ৰ’দালি অনুভৱত 
এক শিহৰণ 
পাতৰ গুনগুননিত
দেও দি ফুৰিছিল মনত

আঁচল কঁপাই যোৱা বতাহজাকে
ধেমালিৰে যেন জুকাইছিল
মনৰ ভাববোৰ

পোৱা বেলাতে
মনৰ অশান্ত ঢৌৰ কম্পনত 
হৃদয়ৰ স্তৰে স্তৰে
বৈ যায় নুবুজা এটি ৰাগ

বুকুত ফুলা কহুৱাৰ
উখল মাখল ভাৱত
আগবাঢ়ি আহে
অন্তৰত ভৰি থকা অনুভূতিবোৰ

এই অনুভৱৰ সুবাসে
মোক উন্মনা কৰি 
সিঁচি যায় ৰিমজিম মাদকতা

ৰিণি ৰিণি  শুনো
বননিত আপোন সুৰত বজা
জীৱন তৰংগৰ মৃদু হিল্লোল


হূদয় উতলা বুকুত  
এটি আকুল উদাৰ সুৰ
ঢৌ খেলি আগুৱাই
ভাহি যায় বতাহত

গধূলীৰ ক্ষীণ পোহৰৰ আৰে আৰে

সময়বোৰ পাৰ হয়
অনুভৱ আৱেগৰ মাজেৰে 
অনাগত ভৱিষ্যতৰ দিশত

মনত দেওঁ দি ফুৰা 
ভাৱৰ চাঞ্চল্যৰ চলনাত
অতীতক জোকাৰি পেলোৱাৰ
হাবিয়াস জাগে

এক বিচিত্ৰ ছন্দৰ
জীৱন্ত হৈ উঠা শিহৰণ 
হেঁপাহেৰে আগবাঢ়ে

জীৱন-মৃত্যুৰ 
দুই পৰিসীমাৰ মাজত
হঠাতে নিবিড় হৈ উঠে
কিছুমান মুহূৰ্ত

সোঁতৰ চেৱে চেৱে
জোৱাৰ ভাটাৰ 
উঠা নমা ঢৌত
ভাহি ফুৰে 
চিনাকি অচিনাকি ভাৱৰ ছবি

তাৰ সুৰৰ লহৰে লহৰে
অনুভৱ কৰো 
দুৰন্ত গতিৰে ধাবমান সময়ৰ
ফেনিল উত্তাল
প্ৰতিধ্বনিৰ কোলাহল

অনুভৱ হয়
জীৱনৰ সময়বোৰ
উৰণীয়া ডাৱৰৰ দৰেই
পাৰ হৈ যায় লুকাভাকু খেলি খেলি

গধূলীৰ ক্ষীণ পোহৰৰ আৰে আৰে
এই অনুভূতিবোৰে
আঁক বাক কৰি যায় মনত

অন্ধকাৰত ডুব যাব খোজা
বেলিটোৰ শেষ পোহৰত
মগজুত উদ্ভৱ হোৱা
এই চেতনাৰ 
অজানিত খুদূৱনিত পৰি
চাই ৰওঁ
নিৰল সন্ধিয়াৰ
দিগন্তৰ আকাশত বিৰিঙি উঠা
শেষ ৰাঙলী আভা