সন্ধিয়াৰ আকাশত
তৰাৰ জিলমিল
মনে আকাশ ধিয়াই
অনুভৱ কৰো অসীমৰ ।
প্ৰকৃতিৰ সুবাস
বৈ যায় শ্বাসেৰে,
বিনন্দিয়া পৃথিৱী
জীৱন পৰিপূৰ্ণ
কিন্তু হেঁপাহ নপলাই ।
অন্তৰ পৰশে
সংবেদনশীল হৃদয়
অনুভৱ কৰো বিশ্বআত্মাৰ ।
নিঃসঙ্গতা আতৰি
জুৰি পৰে মন
মন্ত্ৰমুগ্ধ মৌ মিঠা
এটি কবিতাৰে ।
উদাত্ত কন্ঠৰ
সুৰব ব্যঞ্জনাই
মুখৰিত কৰে
এটা তোমাৰ শায়েৰী ।
চিৰসুন্দৰ শান্ত শীতল
আনন্দময় আনন্দ প্ৰবাহ
পূৰ্ণ পৰিতৃপ্তি
অৱগাহন আনন্দ সাগৰত ।