অবুজ ভাষাত বৈ যোৱা
লুইতৰ শেষ নোহোৱা গান
হৃদয়ত বাজি থাকে
স্ৰোত ভৰা অচিন বাটেৰে
সুকীয়া নিজৰ গতি লৈ
এন্ধাৰ কঁপাই মেঘৰ আৰত
তিৰবিৰাই উঠে জোনাক
উচপিচ বতাহত
নিশব্দ নৈৰ দাতিত ৰৈ
প্ৰিয়জনলৈ অপেক্ষাৰ কৰে
ক্ষন গণি গণি
প্ৰকৃতিৰ প্ৰতিটো শব্দত
ফুটি উঠা শুভ্ৰ কোমল সুৰভি
নিশ্বাসত ফুটি উঠে কঁপনি
তন্ময়তাৰ চকু যায় দূৰ দূৰণিলৈ
কুৱলীৰ আৰে আৰে লিহিৰি ৰদে
আঙুলী মেলি উজাই আনে
চমত্কাৰ এটি অনুভৱ
বুকুৰ মাজত জহি খহি যোৱা
এটি অনুভৱ উজাই আহে
সুৰ এটি হৈ বিচাৰি ফুৰে
মিঠা ৰ’দৰ পৰশ
সমগ্ৰ শৰীৰত বিয়পি পৰে
তাৰ শাখা প্ৰশাখা হাত মেলি
বিৰিণা বনৰ আৰে আৰে
লুইতৰ পকনীয়াবোৰে মেলি দিয়ে
হৰিণীহেন চঞ্চলতা বুকুত
এই বিশালতাৰ অনুভৱে
বহাগৰ প্ৰথম বৰষুন জাকত
শুকান মাটিক জিপাল কৰাদি
ফাগুনৰ কহুৱা উৰে
মনত এসাগৰ জোৱাৰ তুলি