ভাৱৰ নিজস্ব ধাৰা
আৱেগক আৰু নোৱাৰো বান্ধিব
বুকুৰ সপোন নিৰৱে
আছিল
জীৱন সুৰভি হৈ
দুচকুৰ ভাষা নুবুজিলা তুমি
থাকিলা আতৰি দূৰণিৰ
জোনাকী হৈ
বুকুত জোৱাৰ আনি
তুলিলা সাগৰত ঢৌ
আৱেগক আৰু নোৱাৰো বান্ধিব
নিজান সন্ধিয়া নেচাবা মোলৈ
মায়া ভৰা জোনাকী হৈ
Newer Post
Older Post
Home