জীৱনটোৰ আধা
গলি গলি নিজেই বুৰ গ'ল
মোৰ বুকুৰ আন্ধাৰত
অৰণ্যৰ মাজত চৰাইবোৰে
সেউজীয়াৰ আৰত সন্ধ্যা পৰত
অবুজ ভাষাৰে সৃষ্টি কৰে মুখৰিত গান
তাৰ চন্দৰ সোঁতে সোঁতে
বুঢ়ালুইত বৈ যায়
উদাসীনতাৰ ছাঁ বুকুত লৈ
অশ্ৰুসিক্ত এজাক কোমল বতাহে
মুকলি আকাশৰ তলত
এই অনুভূতিক বোৱাই নিয়ে
এখনেই আকাশ তৰাবোৰৰ
এতিয়া মাথো জোনাকৰ
তজবজীয়া আশাত ৰূপালী হৈ পৰিছে
উজাগৰি নিশাৰ সপোন
প্ৰতিটো আউসীত ভৰি পৰে মন
কোলাহল কৰি শীতল হৈ ৰয়
অতীত হৈ যোৱা সময়বোৰ
কাঢ়ি লয় আলফুলে সাঁচি ৰখা সোঁৱৰণীবোৰ
শৰীৰ কঁপে সুখ-দুখৰ শিহৰণত
আঘাতপ্ৰাপ্ত ওফন্দি উঠা লুইত
আকাশৰ নীলা প্ৰেৰণাত
বেদনাবোৰ এজাক বৰষুণ হৈ
পানীত ঢৌ তুলি জিলিকি উঠে