আৱেগেৰে জ্বলোৱা চাকিৰ মায়াত পৰি
উন্মনা মনত এন্ধাৰে কি ৰং সানে
দূৰে দূৰে থাকি থাকি
গুণ-গুণাই সোঁৱৰণিয়ে মাতে
নঙলা মুখতে উভটি যোৱা সপোনে
তাহানিৰে কথাবোৰ বিছাৰি মনলৈ ঢাপলি মেলে
সময় সলনি হৈ সকলো পূৰণি হ’ল
সোঁৱৰণিয়ে উজুটি খায়
স্মৃতিৰ ঢৌবোৰো অসহায়
নেদেখা ৰেখা টানি ৰাতিৰ মায়াত পৰি
মেঘৰ ছাঁয়াত সৰা পাতৰ সুৰত উৰে
টুকুৰা টুকুৰকৈ ভাঙি গুড়ি হোৱা আবেগে
অনুভৱৰ সিপাৰে ভগা কণ্ঠৰ গুণ-গুণনিত
তেজত উন্মদনাৰ ৰং সানি
সৰি সৰি পৰে
ভিজা ভিজা ৰাতিৰ ছন্দে ছন্দে
উকা মনত চকুলো নিগৰে
বৈ যায় সুৰবোৰ কলিজাৰে
অবুজন হৃদয়ে জুমি চাই দেখে
মুক্ত কণ্ঠে বাজিছে দূৰণিৰ পাহাৰে-ভৈয়ামে
শীতল বুকুৰ হেঁপাহবোৰে নিসংগতাকে সাৱতি