হিয়াত সিঁচি দিলে ৰঙীন পখিলাৰ মন









আন্ধাৰৰ নিৰৱতাই 
পোহৰ কাঢ়িব খোজে 
মন মৰহিব খোজে 
সৰি পৰা পাহিৰ দৰে

গুপুতে সাঁচি ৰখা সপোন
যদি জীৱনৰ গান হয়
সোঁৱৰণীৰ মধুৰ স্মৃতি
হাঁহিৰ বন্যা হৃদয়ৰ

সুৰভি সনা জোনাকত
পাৰ ঘাট নিচিনি
যৌৱনৰ ভটীয়নী সোঁততে 
মেলি দিলো নাওঁ

নদীত যদিহে ঢৌ নেথাকে
থমকি ৰব যৌৱন
জীৱন নৈৰ নিছিগা ধাৰৰ সোঁতি
সুৰে সুৰে গথা মধু শিহৰণ


জীৱন সুৰৰে যে লগৰী
পুৱাৰ সূৰুযে  
আশা দিলে আকাশক
উচ্চল সুৱাসেৰে

জোন জাগি আকাশতে
সপোন হৈ ৰ’ল 
উদাসীন মনত
নীৰবে সানি গ’ল ৰং  

সংগী বিহীনতাৰ উৎকন্ঠা
নোহোৱা কৰি 
হিয়াত সিঁচি দিলে
ৰঙীন পখিলাৰ মন