দূৰণীত ডাৱৰে আকোৱালী ললে আকাশ
পাহাৰ শিখৰত ঝংকাৰিত মেঘৰ গুমগুমনিত
বিজুলীয়ে খেলা কৰে দিগন্তত
হালি জালি চৌদিশে এটি ঢৌ খেলে
তীব্র উচ্ছাসত ভাহি যায় শব্দবোৰ
প্ৰতিধ্বনিত সুৰত উদ্বভাষিত হয়
উন্মুক্ত বতাহৰ উতফুল্লিত উচ্ছ্বাস
কল্লোলিত কন্ঠৰে বাৰিষাৰ ধল নামে
ধুমুহাৰ ছাঁয়াই মৃদংগ বজায় আকাশত
গলিবলৈ ধৰে আৱেগৰ শিহৰণ
বুকুভেদি যায় আকাশত চলা সংঘাত
কম্পিত হাতেৰে চকু মুখ ঢাকি ধৰো
চৌদিশে উপচি পৰা এন্ধাৰ আতৰাবলৈ
কাণেৰে সৰকি অহা শব্দবোৰৰ ফুচ-ফুচনিত
খহি খহি পৰে হৃদয়ৰ শেষ নিস্থা
শূণ্যত আহি ওলমি ফুৰে
বিশৃংখল হৈ পৰা মন মগজুত সমাগত
ছন্দহীন কবিতাৰ বর্ষাসিক্ত শব্দবোৰ