নৈপৰীয়া কহুৱাই উদাসী বতাহক
মৰম সিক্ত অনুভূতিৰে
আলফুলে সাৱতি
ৰিক্ত হৃদয়ত তোলপাৰ লগাই
প্ৰাণ পাই বতাহৰ
বাঢ়ি আহে প্ৰত্যাশা
নিজৰেই ঘন উশাহত
নিৰৱ নিশাটি পৰিপূৰ্ণ কৰে
জোনাক ভৰা আকাশৰ
মৌনতাৰ আৰ লৈ
সুৰে-সুৰে আৱৰি ঢৌ তুলে
চিনাকী নৈৰ পাৰে পাৰে
বতাহ জাকৰ আৱেগিক চঞ্চলতাত
নিসংগ কহুৱাৰ বাঢ়ি যায় উল্লাস
উত্তাল সন্ধিয়াৰ এই ৰূপে
খুলি দিয়ে মনৰ দুৱাৰ