শান্ত আছিলো মই






















শান্ত আছিলো মই
মৃদু মলয়াৰ দৰে,
মতলীয়া কৰিলে মোক
ফাগুণৰ বতাহে

কিয় জানো মনে আজি
একোকে নেমানে

উৰণীয়া পখীলি হৈ
মন মোৰ উৰি ফুৰে

হৃদয় আজি মোৰ
দুৰু দুৰু কঁপে

কোনোবাই যেন
বাৰে বাৰে ৰিঙিয়াই মাতে,
শিলত থেকা খাই
প্ৰতিধ্বণী উঠে

সপোণত কোনে জানো
গীত গাই আমনি কৰে

শান্ত আছিলো মই
মৃদু মলয়াৰ দৰে ।

অতীতৰ দিনবোৰ












পাৰা পাৰহীন সপোন
বুকুত বান্ধি
আহিছিলো তাহানিতে
প্ৰশান্তি বিচাৰি সুখৰ ।
সপোন সুখৰ ৰ'দ কাচলীত বহি
বহু কথা পাতিছিলো মনৰ ।
শৈশৱ কৈশোৰ যৌৱন
কেনি জানো পাৰ হৈ গ'ল
ৰিনিকি ৰিনিকি মনত পৰে
অতীতৰ দিনবোৰ । 

এই স্পৰ্শৰ আমেজ








জীৱনৰ সেউজীয়া অৰণ্যখনিলৈ
গলি এটাইদি আগুৱাইছিলো
চিনাকি যদিও
অচিনাকি হৈ পৰিছিল আলিটো

প্ৰাচিন কামিজোৰত হাত বোলাই
পূৰণি কথাবোৰ মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰিছিলো

শুকান পাতত খৰমৰাই
টুকুৰা টুকুৰ স্মৃতিবোৰ
আকৌ যেন নিজে নিজে লগ লাগি
শামুক এটা বগোৱাদি
বুকুৰ মাজৰ শেলুৱৈ লগা চোতালখনত
বগাই ফুৰিছিল

অনুভৱ কৰিব খুজিছিলো
মোৰ সমগ্ৰ শৰীৰত বিয়পি পৰা
এই স্পৰ্শৰ আমেজ

আউলি বাউলী হৈ উৰি ফুৰা
কুৱলীৰ ঢৌবোৰ পাতত জিৰণীলৈ
গছৰ লাহী পাতবোৰ কঁপাই
টোপ টোপকৈ সৰি পৰিছিল

সেউজীয়া শীতৰ
এই চমত্কাৰ মূহুৰ্ত্তত
দুখবোৰ যেন চকখাই পলাইছিল
মই সোমাই পৰিছিলো অৰণ্যৰ গহিনতাত

স্মৃতিৰ বৰপেৰাত সাঁচি থোৱা
দুখ কান্দোনৰ টুকুৰাবোৰ
গলি গলি
নিয়ৰৰ টোপালবোৰৰ লগত তাল মিলাই
লাহে লাহে হেৰাই গৈছিল

চঞ্চল বতাহজাক










চঞ্চল বতাহজাকে
মোক লিৰিকি বিদাৰি
ৰিহাখনিত ঢৌ খেলাই

বহি আছিলো
এটা অনুভূতিক সাৱটি
ৰঙা বেলিটোলৈ চাই

কলিজাত আত্মগোপন কৰি থকা
অশৃংখল শব্দবোৰ
বাগৰি আহে নিঃশব্দে

আপ্লুত মনত
এই পৰশত
এটি শিহৰণ জাগে

অনুভৱৰ জখলাইদি
নামি আহে
জীৱনৰ আধা অঁকা ছবিবোৰৰ স্মৃতি

ধূলিৰে ধূসৰিত পৃষ্ঠাবোৰ
উশাহৰ স্পন্দনত
খোলি যায় এখিলা এখিলাকৈ

মনৰ শূন্যতা পূৰ হয়
এই উমাল সান্নিধ্যৰ
জীপাল সুগন্ধৰে

এটোপাল নিয়ৰ হৈ













সোঁৱৰণিৰ জখলাৰে নামি
গভীৰ সেউজীয়াৰ আৰত
সাৰ পাই দেখিলো
থোপা থোপে ফুলা শেৱালিৰ গছ

ভাৰাক্ৰান্ত দেহ-মন লৈ
এটোপাল নিয়ৰ হৈ
এঙামুৰি দি
দলিয়াই পেলালো দুখ

জুমি চোৱা ৰ’দে
শীতৰ লঠঙা ডালত পৰি থকা
মোতেই জিলিকি
সপোন আঁকে

বুকুজুৰি বৈ যায় ভালপোৱা

দূবৰিক ভালপোৱা
টোপা টোপে সৰি থকা
ক্ষণস্থায়ী মোৰেই সহোদৰে
হাজাৰ দুঃখত এধানি হাঁহি পাই
মুঠি মুঠিকৈ সৰি পৰে

শীতৰ পূৱা








শীতৰ আৱেশত পূৱতী নিশাৰ দূবৰীৰ বুকুত
মৌনতাৰ নিস্তব্ধতা ভাঙি নিয়ৰৰ বুকু ফালি 
উফৰি পৰিছে সূৰুযৰ কিৰণ

এচেৰেঙা মিঠা ৰ'দ পাই
হৃদয় দাপোনত ভাহি উঠে আৱেগৰ সুৰ

সিঁচৰিত বনৰীয়া সুবাসেৰে
ভাহি যায় অন্তৰৰ আঁহে আঁহে এটি ঝংকাৰ

শীতৰ পূৱা নৈৰ যুঁৱলিত বহি
কোমল বতাহৰ স্নিগ্ধ পৰশত 
স্মৃতিবোৰে কোলাহল কৰে 
নৈৰ আন্দোলিত ঢৌৰ তালে তালে

নৈৰ সিপাৰ নেদেখা
ডাঠ কুঁৱলীৰ আৰৰ নিৰৱতাত উন্মনা হৈ কঁপে
ঠিকনাবিহীন এক আৱেগিক অনুভূতি

নিগৰি নিগৰি অহা অবুজ ভাষাৰ গানবোৰ
বৈ হেৰাই যায় কুৱলীৰ ৰিহাৰ আৰত

শীতৰ আমেজ-2











ৰঙৰ তুলিকাৰে সঁজা
এয়া এক
উৎসৱৰ আয়োজন

আকাশ বিয়পি থকা
শুকুলা চাদৰত
পোহৰে লুকাভাকু খেলি
সৃষ্টি কৰিছিল
অলেখ ছবিৰ সমাহাৰ

মৃদু মলয়াৰ লগত
ধেমালী কৰি কুঁৱলীয়ে
সিঁচি দিছিল
পাতে পাতে নিয়ৰৰ বোল

অলিয়ে গলিয়ে বিচাৰি ফুৰিছিলো
পূৱতী আন্ধাৰত সৰি পৰা
জোনাকৰ বোলসনা
মুকুতাৰ টোপালবোৰ

ৰূপালী দলিচা










কল্পনা কৰিব পাৰো মই
এখনি আকাশ ডাৱৰে আৱৰা
ঢাকি দিব পাৰো বেলি
তথাপিও জানো বেলি়টোৰ
উজ্জ্বলতা নোহোৱা হব

দুবৰিৰ বুকুত
নিয়ৰৰ টোপালবোৰে সজা
ৰূপালী দলিচা কাৰবাবে

শীতৰ ৰাতিপোৱা
শুনিছানে কেতিয়াবা
কুঁৱলী আৰু নিয়ৰৰ গুপুত কথা

শীতৰ ৰাতিপোৱা
দেখিছানে কেতিয়াবা
সূৰুযক আদৰিবৰ বাবে
প্ৰতি পূৱাবেলা
দুয়োৰে দলিচা গঠাৰ নিত্য প্ৰথা ।

বুকু ফালি বৈ আহে













পূৱতী নিশাৰ
শীতৰ ৰাগিনীৰ আৱেশত
দূৱৰীৰ বুকুত সজা
নিয়ৰৰ দলিচাত উফৰি পৰিছে
হৃদয় দাপোনত ভাহি উঠা আৱেগ

মৌনতাৰ নিস্তব্ধতা ভাঙি
এচেৰেঙা মিঠা ৰ'দ
ভাহি গ’ল সুৰৰ ঝংকাৰ হৈ

সিঁচৰিত বনৰীয়া সুবাসেৰে
কোনো অজান প্রেয়সীৰ
প্রতিশ্রুতিৰ মিলন সংগীত
বুকু ফালি বৈ আহে

শীতৰ আমেজ









শীতৰ পূৱা নিয়ৰৰ আঁচল টানি
এজোলোকা আনন্দ এঙামুৰি দি
নৈৰ যুঁৱলিত জিলিকি উঠিল

নিশাৰ ৰাগিনীত ফুল সিঁচি
শীতৰ লঠঙা ডালত
ওলমি থকা টোপালবোৰ
সৰি পৰিছে
এটোপ এটোপকৈ

দোকমোকালিৰ কোমল বতাহত
বৈ যোৱা শেৱালিৰ স্নিগ্ধ সুবাসত
মোৰ আঁহে আঁহে বৈ যায়
উত্তাল তৰংগৰ ঢৌ

ৰেলৰ উকি শুনি











ৰেলৰ উকি শুনি
চক খাই বিচনাত বহো
ধূসৰ হৈ পৰা ছবি এখন
ডুব যোৱা নাৱৰ দৰে
চুটি হৈ আহে

নামনি অভিমুখী ৰেলৰ উকিত
টোপনিৰ জালত
শুনো ভৰিৰ শব্দ

অনুভৱ কৰিব পাৰিছো
মোৰেই বাৰীৰ চুকৰ
কলপাত লৰিছে

এইদৰে পাৰ হয় অজস্ৰ ৰাতি
মোক খুঁটিয়াই-বখলিয়াই
পাৰ হৈ যায়
ৰেল উকি মাৰি

চক খাই চক খাই
সাৰ পাও প্ৰতিটো ৰাতি
তেজত বিয়পি পৰে
নিজকে বিচাৰি ফুৰাৰ হাবিয়াস

অতৃপ্তি












উপলুঙা কৰা স্মৃতিবোৰে
কোলাহল কৰি সুৰ টানে

জোনাকেও ডাৱৰক মাতে
ভাৱনাত কলা মেঘ ঢাকি

ওৰে ৰাতি তাত প্ৰতিবিম্ব হৈ ভাঁহে
অতৃপ্তিৰ পালতৰা নাও

ডাৱৰৰ ফাকেদি অহা পোহৰত দেখোঁ
জোনেও নোচোৱাকৈয়ে হাঁহে

দীঘলীয়া সময়বোৰ









অহা বাটে ভটিয়াই গৈছিল
দীঘলীয়া সময়বোৰ
আশাবোৰ শিপাইছিল বুকুত

ওঁঠৰ কপঁনিত
নিৰ্বাক হৈ ওলমি ৰৈছিল
দিনবোৰ আৰু ৰাতিবোৰ

নৈৰ আন্দোলিত ঢৌত
থৰথৰকৈ কঁপিছিল
পানীত উপঙি যোৱা
বিসৰ্জিত ফুলৰ পাহি

অপেক্ষাৰ ৰেখা








বালিত বহি
খোপাত গুজি লয়
পোহৰে ঢৌ তুলি যোৱা
ৰিহাৰ আঁচল

শুধ বগা নৈৰ সিপাৰৰ
চিনাকী নিৰৱতাৰ বাঁহী
বাজি থাকে বতাহত

বুকুৰ আলসুৱা
সাঁচি থোৱা খিলখিল নিজৰা
নামি আহিছিল
সোণবৰণীয়া তৰা হৈ

বিজুলী চমকি
কঁপালৰ ফুটটো
ডুব মাৰিছিল
কলঙৰ ঢৌ হৈ

ফুলৰ স্নিগ্ধতা সনা
এই পবিত্ৰ প্ৰেমে
ভৰিৰ আঙুলিৰে বালিত আঁকিছিল
অপেক্ষাৰ ৰেখা

অনুভৱ











পছোৱা বতাহত
হৃদয়ৰ খোৰোঙাৰে
খিলখিলাই নামি আহিল
এটি ঘনিষ্ঠ উত্তাপ

আন্ধাৰতে খেপিয়াই ফুৰিলো
বুকুত দ্ৰৱীভূত
বসন্তৰ গাত গা ঘঁহি নামি অহা
চাকনৈয়াৰ ঢৌ

আবেগিক অনুভূতি









উন্মনা হৈ উতলে
ঠিকনাবিহীন আবেগিক অনুভূতি
বৰ্ণহীন  কবিতাৰ ধোঁৱাবোৰ
দুপৰ নিশা উজাই
পালতৰা নাও বাই বাই
জহি-খহি যোৱা হৃদয়ে
অবাক হৈ বিচাৰে
বুকুৱেদি বৈ যোৱা
কপিলীৰ সোঁত

অনন্ত অপেক্ষাৰ ক্ষণবোৰ









উচপিচ বতাহৰ দৰে
অস্থিৰতাৰ নিঃশ্বাসত
অনন্ত অপেক্ষাৰ ক্ষণবোৰে
পূৰ্ণ নিৰৱতাৰে
দগ্ধ কৰিছে সকলো
ৰৈ থকা প্ৰিয়জনৰ
বুকূত শিলাখণ্ড বহুৱাই

অবুজ ভাষাত ফুটি উঠা গানবোৰ
বতাহে বতাহে বৈ যায়
অজান অচিন কোনোবা
গধূলীৰ আন্ধাৰত

কঁপিছিল তুলসীৰ চাকিশিখা
নিগৰি আহিছিল
তেজৰঙা চকুৰ লুটক

বিষাদৰ নিয়ৰত তিতি
শতচিন্ন শৰীৰটো গৈ থাকে
নিঃসংগতাৰ জয়াল বাটটোৰে

সোঁৱৰণিৰ এচেৰেঙা জোনাক












কুঁৱলীৰ ফাঁকে ফাঁকে বিৰিঙিছে
সোঁৱৰণিৰ এচেৰেঙা জোনাক

ৰঙা ৰঙা তেজসনা
ওপঙি থকা এচপৰা ডাৱৰে
নিৰৱে ঢাকিলে হেঁপাহৰ জোন

উমিউমি জ্বলি  দুখৰ হুমুনিয়াহে
সেমেকালে দুচকু

বিষণ্ণতাৰ দলঙেদি
বাগৰি পাৰহৈ আহিছিল
কুঁৱলীৰ পৰা সৰি পৰা
চেঁচা টোপালবোৰ

নিৰৱে পাৰ হওঁ সাগৰ

চিনাকি আলিবাটবোৰ
আজি অচিনাকি
বহুদিন পাৰ হৈ গ’ল

বুকুত আহি পৰিছে
ডাৱৰৰ মাজেদি অহা
এচেৰেঙা ৰ’দ

পুৱাতে গানগোৱা চৰাইটো
বহুদিন নিৰৱে আছিল

যোৱা কিছুদিন ধৰি টোপনি নাই
ভয় আৰু আতংকৰ ভাৱ এটা
দৌৰি ফুৰিছে মনৰ মাজত

নিজানত নিৰলে বহি
বুৰঞ্জীৰ পাত লুটিয়াই ভাবিছো
নিৰৱে পাৰ হওঁ সাগৰ

হঠাতে গানগোৱা চৰাইটোয়ে
বুকুত ধপধপাবলৈ ধৰিলে

বিজুলীৰ দৰে এটি শিহৰণ
বৈ গ’ল শৰীৰত

বেলিৰ পোহৰে তেতিয়া
মন দুৱাৰত টুকুৰিয়াই
অস্থিৰ হৈ পৰিছিল

পাখি মেলি উৰি যায়

একাবেকা বোঁৱতী সোঁতত
নৈ পৰীয়া সপোনে
বুকুলৈ কঢ়িয়াই লৈ আনে
মাটি আৰু জীৱনৰ
মধুভৰা গান

খলা-বমা পথাৰৰ মাজে মাজে
ওখোৰা মোখোৰা পথত
নদীবোৰেও লয়
সুকীয়া বাট

আন্ধাৰতো তিৰবিৰাই উঠে
অন্তৰৰো অন্তৰৰ পৰা
আনন্দ আৰু বিষাদেৰে ভৰা
মোৰ অৱস্থান

সেউজ হাবিৰ বুকুয়েদি বৈ অহা
প্ৰকৃতিৰ প্ৰতিটো শব্দত
উচপিচ বতাহৰ আলিংগন

বহুদিনৰ নিৰৱতাৰ পিচত
মনৰ ৰঙিয়াল চৰাইটো
পাখি মেলি উৰি যায়
শুকুলা মেঘৰ মাজে মাজে
ডেউকা কোবাই

ৰ'দালিৰ ভাঁজে ভাঁজে

সময়ৰ তন্ময়তা ভাঙি
ৰ'দালিৰ ভাঁজে ভাঁজে
উখল মাখল আকাশত
চলিছে উত্সৱ

মোৰ অনুভৱত
বৈ আহে এটি ঘনিষ্ঠ উত্তাপ
বুকুত জ্বলে প্ৰেমৰ গুণগুণ

মোৰ দুখ, মোৰ বেদনা
এই ঘনিষ্ঠ উত্তাপত
সৰি পৰে এটি এটিকৈ

বিয়পি পৰা
উখল মাখল আকাশৰ
অপাৰ বিস্ময়ত
দেখিছো সপোন

উৰণীয়া চৰাইৰ কলকলনিৰ দৰে
এটি সুৰ
নিজানে ভাহি যায়
বুকুৰ ভিতৰে-বাহিৰে

শান্তিৰ আশাত

মৌনতাৰ বুকু ভেদি  
বৈ আহে
প্ৰবল ধুমুহা-গাজনি

হৃদয়ত অশান্তময় পৰিৱেশ
ভাবিছিলো আহিব
নতুন আশাৰ  বাতৰি

সাঁচি থোৱা মৌনতা
এতিয়া হাবাথুৰি খাইছে
শান্তিৰ আশাত

অভিনৱ সোতঁ

বিশাল চাপৰিত
জাকে জাকে গজি উঠা
ঝাওবনবোৰত
পৰিভ্ৰমী চৰাইজাকৰ
প্ৰাণোচ্ছল কলকলনি
উৎসৱৰ মাদকতাৰে ভৰা

পশ্চিম দিগন্তত
বুৰ যাও যাও গধূলিৰ বেলি

প্ৰেম আৰু আত্মীয়তাৰ
বৈ থকা এটি নিৰৱচিন্ন
অভিনৱ সোতঁ

তেজৰঙী বেলিটো
থৰক বৰক খোজেৰে
এটি বিষাদ গধূৰ মনলৈ
গৈ থাকে নিঃসংগতাৰ আন্ধাৰলৈ

শব্দহীন সপোনবোৰ
উবুৰিখাই পৰেহি দুৱাৰডলিত

মগজুত থিতাপিলৈ
বগুৱা বাই ফুৰে
গানৰ কলি হৈ

গুনগুনাই গুনগুনাই
আৱৰি ধৰি
আৰম্ভ কৰে প্ৰাণোচ্ছল অভিনয়

নিস্তব্ধতা

নিস্তব্ধতাবোৰত বিয়পি পৰা
পাৰাপাৰহীন চিন্তাবোৰে
নিমিষতে অধিকাৰ কৰি পেলাই
সমগ্ৰ সত্তা

মনত খেলিমেলি লগাই
কৰে বীভৎস কোলাহল
কঁপি উঠে গাৰ নোমবোৰ

ছিন্ন-ভিন্ন কৰি পেলাই
বুকুত সাৱটি থকা আশাবোৰ

আনন্দবোৰো উশাহ নেপাই
দৌৰি গতি কৰে
আলেঙে আলেঙে নামি অহা
বিষাদবোৰ চাই

অন্য এখন সাগৰৰ ঢৌ

বাটবোৰ অন্তৰ পৰাই আৰম্ভনী
জটিল অন্য এক পৃথিৱীৰ
পথ বিচাৰি
আন্ধাৰে ঢকা বিশ্বাসটো থিৰ কৰি লৈ
খেদি খেদি বিচাৰি ফুৰিছিলোঁ
অন্য এখন সাগৰৰ ঢৌ

কজলা মেঘে চানি ধৰা
অসাৰ অসাৰ লগা ভাৱ এটাৰ পৰা
নিজকে আতঁৰাই
বাহিৰলৈ উলাই যোৱাৰ বাট বিচাৰিলোঁ
বুকুত এজাক পোহৰৰ বিশ্বাস

বাঢ়ি যায় মনৰ পৰিধি

বেলি ভটিয়াই
গুমৰি উঠি প্ৰৱাহ বাগৰিল এন্ধাৰৰ
নিস্তব্ধ নিশা গতিশীল সময় আগুয়াই
প্ৰাণত বাজিল অবচেনত মনৰ  জাগ্ৰত চেতনা
আকুল মোৰ মন
অপেক্ষা এটি ন সূৰুযৰ
পূৱত বিৰিঙিল পুৱাৰ প্ৰতিভা
সৃষ্টিশীল সমন্বয়
মোৰ অন্তৰৰ দাপোণত
কেতেকী-কণ্ঠৰ ভাগি ভাগি  অহা  শব্দত
বাঢ়ি যায় মনৰ পৰিধি
নিশাৰ নিৰ্লিপ্ততা-বিজৰিত
শ্বাস-ধ্বনিৰ ঢৌৱে
পুষ্ট কৰে প্ৰভাতৰ ফেঁহুজালি

অবুজ মন













চেনেহৰ বাট বিচাৰি
এটি অৰ্থহীন শূন্যতাত
দগ্ধ আত্ম-অভিমানৰ
প্ৰতিক্ষণ ফঁহিয়াই চাই
অভিমানৰ আঁচলখনি খহাই
শূন্য এটাকে লৈ ঘুৰি ফুৰোঁ
ফটফটীয়া জোনাকত হৃদয়খন
খুটিয়াই খুটিয়াই চাওঁ

এইযে হেঁপাহবোৰে
খৰমৰণি তুলে মনৰ মাজত
উদ্দেশ্যহীন ভাৱে ঘুৰি ফুৰে
অন্তৰৰ আঁহে আঁহে
বুকুত এৰি থৈ যায়
চিনাকি অচিনাকি সুৰবিলাকৰ
কিছুমান ইতিহাস

বুকুত বাজি ৰʼল মাথো











সোণোৱালী সপোনত বিভোৰ মনে
বুজা-নুবুজা সুৰেৰে ৰচিলে কত গান

কল্পনাৰ এই অভিনৱ গানত
সহস্ৰ সোঁতত জ্বলে
মোৰ গৰখীয়া মন

খেলিমেলিকৈ বজা গানৰ সুৰত
উদং উদং লগা মন
কোনে জানো হৰি নিলে

বুকুত বাজি ৰʼল মাথো
অস্ত আকাশৰ ৰহণ সনা
ক্লান্ত লুইতৰ হেঙুলীয়া বোল

জীৱন জানো মিছা

যদিও অস্থায়ী মানৱ দেহা
সংসাৰৰ সপোন, সুখ-দুখ, ভোগ, কামনা
আৰু প্ৰতিদিনে আগবাঢ়ি যোৱা 
পাখি লগা কাঁড়ৰ নিচিনা সময় 

দিন আহে ৰাতি যায়
সংসাৰত যুজ বাগৰৰ কোনো সীমা নাই

কল্পনাৰ চকুৰে যদি চোৱা যায়
অতীত আতৰি গ'ল
সন্মুখত বত্তৰ্মান জাগ্ৰত সময়

জীৱন সমুদ্ৰত কক্ বকাই
ঢৌৰ কোবত উদ্দেশ্যবিহীন হৈ
ভাগৰি পৰাটোতেই জানো 
জীৱন যাত্ৰা শেষ

আত্ম সত্বাৰ সন্ধানত

কঁপি উঠিছিলো মই,
শৰীৰত প্ৰবাহমান শীতল সোঁত
আত্ম সত্বাৰ সন্ধানত
তীব্ৰ প্ৰয়াস উপলব্ধি
শীতলতাৰ অনুভৱ
তুচ্চ জ্ঞান কৰা মনটো
আশাৰ ৰেঙনিৰে ভৰি পৰিল,
এটি নতুন উচ্চাসৰে উদ্দীপিত হৈ
আগবাঢ়ি গলো সন্মোখৰ ফালে ।।

জী উঠিল প্ৰাণ

সময়ৰ সতে যুঁজি যুঁজি
ভাগৰি পৰা মন আৰু শৰীৰ
ঢৌৰ সোঁতত উটি ভাহি
মৃত্যুৰ দুৱাৰ ডলি গছকি উভতি আহিল
তোমাৰ চকুৰ নৈসৰ্গিক উজ্জ্বলতাত
জীয়াই থকাৰ নতুন প্ৰেৰণা পাই
জী উঠিল প্ৰাণ নতুন আশাৰে

এগছি মাটিৰ চাকি

মানুহৰ বিবেকি সত্তা
এগছি মাটিৰ চাকি
কিমানেইবা তাৰ শক্তি
জীৱনৰ বিষাদ কেতিয়াবা
নিচেই ওচৰ চাপি আহে
অন্ধকাৰত বাজি উঠে  ঘণ্টাৰ ধ্বনি
ম্লান পৰে মনৰ উৎসাহ
গাঢ় অন্ধকাৰত বন্দি মনৰ
একমাত্ৰ সংগী এই  মাটিৰ চাকি গছি
মনক উৎসাহিত কৰি
জ্বলি উঠে মহা সূৰ্য্যৰ দৰে

মাজে মাজে মনতো জোকাৰি যায়

ৰিনিকি ৰিনিকি প্ৰতিধ্বনিত হৈ
কিছুমান কিশোৰৰ খিলখিলিয়া হাঁহি কাণত বাজিল
লাহে লাহে এখনি পথাৰ চকুৰ আগত ভাহি উঠিল
বোকা পানীৰে চিনিব নোৱাৰা এজাক কিশোৰ
এটা বলৰ পিছে পিছে দৌৰি ফুৰিছে
এয়াই নেকি শৈশৱ যি এক বাধাহীন আনন্দৰ জোৱাৰ
বাৰিষাৰ বতৰত মতলীয়া হোৱাৰ বয়স
মুক্ত আনন্দত প্ৰকৃতিৰ কোলাত আত্মহাৰা হৈ
বৰষুণ আৰু বোকাপানীত মিলি একাকাৰ হোৱাৰ সময়
স্মৃতিৰ অভ্যন্তৰত সাজ কাটি যোৱা
জীৱনৰ এনেকোৱা কিছুমান ৰঙীন মুহূৰ্তই
মাজে মাজে মনতো জোকাৰি যায়
হৃদয়ৰ কোণে কোণে অনুকম্পিত তেজৰ সোঁতত
আকৌ যেন হেৰোৱা শৈশৱ
তেজি ঘোৰা হৈ উভতি আহে

জীৱন

অলস মন্থৰ দেহত
পৰেহি এচেৰেঙা পলৰীয়া ৰ’দ
আমি নাঙলৰ শিৰলুত ধৰি সপোন খেদো
চকুত জিলিকে নতুন পামৰ ভৱিষ্যত
তাতো আছে  অসংখ্য বাধা
কলঙ কপিলীৰ পাৰত গঢ়া সপোন
বাঢ়নীপানীয়ে কেতিয়াবা উটোৱাই নিয়ে
তেতিয়া আলিৰ কাণত বহি  হুমুনিয়া কাঢ়ো
সন্মুখত পৰি ৰয় এখনি মৃত পথাৰ
অশান্ত হয় উদ্বাউল প্ৰাণ
প্ৰতি উশাহত বুকুৰ ৰঙীন ঢৌবোৰে খেলা কৰে
দিনৰ শেষত নিশাৰ আন্ধাৰত
জেকা দুচকুৰে আকাশলৈ চাই চাই
গণনা কৰো ভাগ্যৰ লিখন

বুকুৰ আৰৰ কবিতা

নল-খাগৰিৰ বিস্তৃত ৰেখাত
বতাহত সৃষ্টি হোৱা পোহৰ আৰু ঢৌৰ আলোড়নে
ধুই নিয়ে নিঃস্ব হদয়ৰ তিক্ততা
অস্ত যায় বুকুত থুপ খাই থকা দুখবোৰ
পূর্ণিমাৰ  জোনাকত সতেজ প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ
ভৰি পৰে নিঃশব্দে হদয়ৰ গভীৰতাত
স্ফুৰিত এক সোণোৱালী স্বপ্নৰ
ৰূপালী বৰষুণে বঢ়ায় আত্মাৰ সুৰভি
বুকুৰ আৰৰ এই কবিতাই যি গীত গায়
তাত বাজি উঠে স্বচ্ছতাৰ সুৰ

বৈ যায় লুইত

জিলমিলিয়া কোমল বালিৰ
পাৰ ভাঙি বৈ যায় লুইত ফেনেফুটুকাৰে
বুকুত সহস্ৰ ঢৌৰ খলকনি তুলি

মাজে মাজে থমকি থমকি ৰৈ
ঢৌৰ চেৱে চেৱে হালি জালি
গীত গায়  নাৱৰিয়াই

বৈ যায় লুইত ফেনেফুটুকাৰে
ৰূপালী ৰিহাৰ আচল পাৰি
জুৰি বিশাল দুয়োপাৰ

খহি পৰা এটি স্তবক

মূক হৈ ৰ’ল
বুকুৰ মাজেদি
খহি পৰা এটি স্তবক

তাৰেই সুঁতি বিচাৰি
হৃদয়ত চলে ভঙা-গঢ়াৰ তাল
তলে তলে,  ক্ষণে ক্ষণে

সেই তালে তালে
চুচুক-চামাক কৰি
এটি নিঃস্ব বতাহৰ ৰং
আকাশৰ কোলাত ডোলে

সত্যক বিচাৰি আমি আন্দোলন কৰো

বোকালগা পোছাকযোৰৰ মাজত
চিপজৰীত ওলমি থকা এটা জীৱন
আমিবোৰে আদৰ্শৰ বিপ্লৱ কৰোঁ

ধোঁৱাৰ আৰত চাৰিওপিনে
মুখা পিন্ধা মানহৰ দল
সত্যক বিচাৰি আমি আন্দোলন কৰো

চকুত কাপোৰ বন্ধা মানুহজাকে
আৰে আৰে চক্ৰবেহু ৰচে
শান্তিৰ সংজ্ঞা নিৰ্ধাৰণ কৰি
সৰাপাতৰ মেৰমেৰনিৰ  মাজৰ পৰা
ৰাতিৰ এন্ধাৰত দুৱাৰত টুকুৰিয়াই
সপোন সিঁচাৰ ভাওনা কৰে

বুকুত শিপাই থকা
অচিনাকি গোন্ধ এটাই  আকাশে বতাহে
ৰঙা নিচান উৰাই

মাৰ যায় ভঙা কলিজাৰ বিননিৰবোৰ
অভিমান এৰি আমিবোৰে
সকলো পাহৰি জী উঠোঁ আকৌ

জীৱনৰ ৰং বিচাৰো সুৰীয়া আঁচল পাতি
পাহৰি যাওঁ সকলো দুখ-বেদনা

যুগ যুগান্তৰ ধৰি চলি আছে এই প্ৰথা
সৰা পাতৰ মেৰমেৰনি নোহোৱা হ'লে
আকৌ আমিবোৰে আদৰ্শৰ বিপ্লৱ কৰোঁ
সত্যক বিচাৰি আমি আন্দোলন কৰো

এটি গীতৰ নীৰৱ ৰাগিণী

সৰি পৰি শেষ  হ’ল সময়
অৰুণে মিচিকি হাঁহি
অসীমত বুৰ গ’ল

প্ৰকৃতিৰ  আঁচলত
ফুতি উঠা ৰূপৰ ছায়াছবি
আন্ধাৰৰ প্লাবিত ঢৌত উটিভাহি গ'ল

চিনচাব্ নোহোৱা হ'ল
ধেমালিৰে সজা বালি ঘৰৰ ৰূপৰেখা

পখীজাকৰ  মাৰ যোৱা কল্লোলিত ধ্বন্নিত
নিশাৰ ওৰণি ঠেলি
নীৰৱে দেখা দিলে জোনাকে

অনন্ত কালজোৰা গছে-পাতে বৈ থকা
আপোন সুৰত বজা সন্ধিয়াৰ নিৰৱতা
হৈ পৰিল তৰাৰ মিলন-সঙ্গীত

এটি গীতৰ নীৰৱ ৰাগিণী
প্ৰকৃতিৰ এই শান্তিময় পৰিবেশত
হৃদয় জুৰি বৈ গ`ল  উৰণীয়া পখী হৈ

জীৱনৰ বাটে বাটে

জীৱনৰ বাটে বাটে
কেতিয়াবা নিঃসংগতাই একান্তমনে
মোৰ অসহায় মনৰ সুৰুঙাৰে
চাদৰৰ আচঁলত লিৰিকি-বিদাৰি গুছি যায়
মোৰ অনুভূতিৰ সাঁকোখনত কঁপনি তোলি

এই কম্পনত নিমিষতে খহি পৰে
মোৰ বুকুত গঢ়া স্মৃতিৰ বালিঘৰ

এনেকৈয়ে আহে দুখ বিচিত্ৰ বীনাৰ সুৰ হৈ
মই মাথোঁ বহি থাকোঁ বিবেকী যুদ্ধত মৰ্ম্মাহত হৈ
নিৰ্বাসিত কয়েদীৰ দৰে কোনোবা অচিন দেশত

দিগন্তৰ সীমা বিচাৰি

দূৰ দূৰণিত দিগন্তৰ সিপাৰে
সূৰুযে চলাইছে প্ৰস্তুতি
শূন্যত বিলীন হোৱাৰ
হাত-বাউল দি যেন মাতিছে মোক
একেটি সুৰতে মিলি যোৱাৰ
এটা মৃদু যন্ত্ৰণা
চেঁচা পৰশ হৈ বুকুৰ মাজত
চলাফিৰা কৰে
মন সাগৰৰ পাৰে পাৰে
এটি সপোনৰ শঙ্কাই দেখা দিয়ে
বুজিও নুবুজা মায়াৰ বান্ধোনত পৰি
অকলশৰীয়া মই
বুকুত হেঙুলীয়া বোল সানি
পোৱা নোপোৱাৰ বেদনাত
আগবাঢ়ি যাওঁ
দিগন্তৰ সীমা বিচাৰি

মু্ক্ত বায়ুৰ সন্ধানত

বিশাল মন সমুদ্রত
ক্ষণিকৰ বাবে ফুটি উঠে
অন্য এখন ছবি

ইতিহাসৰ পাতবোৰ লুটিয়াই
টুকৰা টুকৰ হৈ পৰি থকা ভঙা দেৱালয়ৰ খণ্ডবোৰ
ধ্যানমগ্ন বুদ্ধৰ দৰে বুটলি ল'লো হাতত

বিচলিত মনত জিলিকি উঠিল
জীৱনৰ হেৰাই যোৱা কিছুমান পৃষ্ঠা

এক নিস্তব্ধতাৰ তৰঙ্গ বৈ গ'ল বুকত
এই উপস্থিতিৰ সন্ধিক্ষণত
মনৰ মাজত চলিল বিদ্ৰোহ

ৰুদ্ধ উশাহৰ সকাহ বিছাৰি
মন ঢাপলি মেলিলে
মু্ক্ত বায়ুৰ সন্ধানত

এটি উজ্জ্বল পোহৰৰ উষ্ণতা

অনুভৱ কৰিছিলো মনৰ মাজত
এটি আকবাক চেতনাৰ
মৃদু খেলিমেলিৰ আলোড়ন

পুৰণি দিনবোৰৰ হেৰাই যোৱা সময়বোৰ
কোন মুহূর্তত আহি এইখিনি পালেহি
আলফুলে হাতত তুলি লৈ
উপভোগ কৰিছিলো প্ৰতিটো মুহূৰ্ত

এটি উজ্জ্বল  পোহৰৰ উষ্ণতা
বিয়পি পৰে সমগ্র সত্বাত
আলোকিত চৌপাশৰ সুবাসত
হেৰাই যায় ভোকাতুৰ মনৰ জড়তা

হৃদয়ত আবদ্ধ কিছু স্মৃতি

হৃদয়ত আবদ্ধ কিছু স্মৃতি
এটি শিখা হৈ জ্বলি থাকে নিৰৱে
অস্ত যোৱা সূর্যৰ ৰক্তিম আভাত
জিলিকি উঠে কেতিয়াবা

এনে ক্ষণবোৰত
দুগালেদি বাগৰি যোৱা চকুলোত
আশা নিৰাশাৰ নাওখনি
ভটিয়াই যাব খোজে

মন সাগৰত তোলপাৰ কৰা ঢৌবোৰে
দুবাহু মেলি আলিঙ্গন কৰি
জনাব খোজে  শেষ  বিদায়

জীৱন জানো এনেকুৱাই
যি সুখ দুখৰ  সোঁৱৰণীত
থমকি ৰয় মাজে মাজে

নিজকে নিজে উভতি চোৱাৰ বাবেই
হয়তো হৃদয়ত আবদ্ধ হৈ বৈ থাকে
স্মৃতিৰ এই  নিজৰা

ক’ত আছে শেষ ঘাট

বুকুত সপোনৰ উছাহ লৈ
আশাৰ ডিঙৰা বাই
কঢ়িয়াই ফুৰো জীৱনৰ ভাৰ

দুখৰ গানে মন সেমেকাই তোলিলে
উচপিচাই উঠা মনক
সমগ্ৰ সত্তাৰে উদগনি দিওঁ
আগুৱাই যোৱাৰ

আৱেগেৰে ঢলি পৰা
ছাটোলৈ চাই
ভাবো কেতিয়াবা

এইযে আহিছো ওলাই
বঠা বাই বাই
জীৱন লক্ষ্যৰ সন্ধান কৰি
ক’ত আছে শেষ ঘাট

এটা শব্দ স্বাধীনতা

মোৰ মন আকাশত
হিল-দ'ল ভাঙি চমকি উঠিছে
নিৰ্জ্জনতাৰ অজ্ঞাত ভয়

সময় আসন্ন তথাপি
দিক্হাৰা হৃদয়ত
শেষ মুক্তিৰ সন্ধান

শিকলিৰে বন্ধা দুহাতত
সমস্ত শক্তিৰে নিশব্দে তুলি লওঁ
এটা শব্দ স্বাধীনতা

স্বাধীনতাৰ ভাব
বসন্তৰ বতাহৰ দৰে
এটি যেন তেজি ঘোঁৰা

বিচিত্ৰ নদীৰ কোনোবা তীৰত বহি
কেতিয়াবা ভাবোঁ
ছিঙি পেলাওঁ হাতৰ শিকলি

মোৰ অন্ধকাৰ হৃদয়
উদ্ভাসিত হয়
চেতনাৰ এই বিদ্যুৎ চমকত

উম দিছে এই সপোনে

ঐক্যৰ আদৰ্শই মোক লৈ যায়
বিৰোধৰ মাজত জীয়াই থাকিবলৈ প্ৰেৰণা দি
এই  আহ্বান  শুনিছোঁ মই দেশৰ বাবে
জীয়াই আছোঁ সংহতিৰ সম্ভাৱনা হৈ
সকলোৰে মাজত ঐক্য, ভালপোৱা আৰু আনন্দ
প্ৰতিটো পুৱা, প্ৰতিটো সন্ধিয়া
মোৰ বুকুত উম দিছে এই সপোনে
এতিয়াও জ্বলিছে
মনৰ স্তৰে স্তৰে বুৰঞ্জীৰ আচোঁৰ
অন্ধকাৰৰ নিদাৰুণ অভিজ্ঞতা
জীৱনৰ বাটে বাটে ব্যাধিগ্ৰস্ত  ভগ্ন-হৃদয়ত অজ্ঞাত ভয়
নিৰুত্তাপ  যদিও এই জীৱন, তথাপি আশাত অন্ধ

নিয়তিৰ হাতত মোৰ আকাংক্ষাৰ বীজ

বতাহত দোঁ খাই আছিল পকা  ঠোকবোৰ
ৰ'দত জিলিকি আছিল সোনালী ধানবোৰ
ধাননিৰ মাজত ৰিঙিয়াই থকা চৰাইৰ মাতত
মনটো নাচি আছিল ঘনে ঘনে
এটি নৈসৰ্গিক আনন্দবোধে
মনটো পুলকিত কৰি তুলিছিল

হঠাৎ দেখিলো মেঘ আৰু বিজুলীৰ দুৰ্বাৰ গতি
দুঃস্বপ্নৰ মায়াজাল ৰচিছে আকাশত
বুকুত ৰামধেনুলৈ গুজৰি আছে

ধাননিৰ চৰাইৰ জাক
আকাশত কিছু ধেমালি কৰি
হঠাৎ কৰবাত নোহোৱা হ'ল
পৰিত্যক্ত প্ৰেমিকাৰ দৰে
পৰি ৰ'ল সোনালী পথাৰ

মোৰ চকুত ভাহি উঠিল
স্বপ্ন ভঙাৰ প্ৰহেলিকা
সোনালী পাতত দেখিলো
অনন্ত নিৰৱতা

হাতেৰে গঢ়ি তোলা এখন সোনালী ছবি
হঠাৎ অহা ধুমহাই চিঙি ভাঙি নিঃশেষ কৰিব
চকুত জিলিকি উঠিল
নিয়তিৰ ৰহস্যময় খেলা

মোৰ শৰীৰত ফুটি উঠে কাতৰতা
আৰু বাঢ়ি যায় উশাহৰ গতি
মৃত্যুৰ সতে যেন চলিছে যোজ-বাগৰ

মোৰ নিশ্চিত ভবিষ্যত
গতি কৰিছে সংকতৰ মুখলৈ
গৰ্জি উঠে মন তথাপি নিৰুপায়
নিয়তিৰ হাতত মোৰ আকাংক্ষাৰ বীজ

শেষ অস্তিত্বৰ উপলব্ধিবোৰ

শব্দবোৰ ৰৈ যায় নিশব্দে
নিদিয়ে একো প্ৰতিশ্ৰুতিৰ প্ৰস্তাৱ
বুজাব নোৱাৰাকৈ জমা হৈ যায় বুকুত
খেলিমেলি হৈ যায় মনৰ ভাৱবোৰ
বাধা দিয়াৰ কোনো উপায় নাই
আজীৱন কুঁৱলীৰ চাদৰৰ আৰে আৰে থাকি
বাজি উঠিছে মনত এক অজান, অস্হিৰ ভাৱ
ফাগুনেই হওঁক বা বহাগ
গছ বননি শুকাই মৰহি শেষ হৈ
মন আকাশ হৈ পৰিছে এখনি ৰিক্ত পথাৰ
বতাহো নাই দেও দি নাচিবলৈ
ক্ৰমাৎ নিঃশেষ হৈ অহা শৰীৰৰ সেউজীয়াবোৰ
নিশব্দে ৰৈ থাকে মৃত্যুৰ ক্ষণ গণি-গণি
ৰিক্ত হৃদয়ৰ চুকে-কোণে লুকাই থকা
শেষ অস্তিত্বৰ উপলব্ধিবোৰ
দুবাহু মেলি ৰৈ থাকে
জীয়াই থকাৰ আকুল আগ্ৰহত

পথে পথে বাধাগ্ৰস্থ

জীৱনধাৰাৰ সুষমা আৰু সৃষ্টিৰ মহত্ত
আজি দেখো পথে পথে বাধাগ্ৰস্থ
জীৱন  প্ৰাচুৰ্য  পাহাৰতলিত আবদ্ধ

আদৰ্শৰ  উত্তাল তৰংগ
ভৱিষ্যতৰ সোনোৱালী  সপোন
নিৰুত্তাপ  আৰু ব্যাধিগ্ৰস্ত

তৰোৱালৰ চিকমিকনিত
উজলি উঠিছে
বাটে পথে বিস্ময়

ক'লা ধোঁৱাৰ জীৱন
নিৰ্লজ্জ আশাত অন্ধ

দুহাতত ছিটিকি  পৰা ৰঙা ৰংবোৰ
ছিৰাল ফটা মাটিৰ বুকুৱেদি
বৈ আহিছিল উঁই হাফলুৰ পাহাৰৰ মাজ হৈ
তাকে দেখি কুছিমুছি দিছিল পোনাকনবোৰ

বীণৰ ঝংকাৰত

বীণৰ ঝংকাৰত
কোনেও নজনাকৈ তুমি আহিছিলা
সাগৰৰ পাৰেৰে
সঁচা এমুঠী অনুভৱ লৈ

কঁপি কঁপি বুকুৰ ৰাগিণী
তৰপা-তৰপে খহিছিল
বুকুত জ্বলিছিল মৃদু স্পন্দিত শিখা

ঢৌৰ গৰ্জনত নিৰৱে
আতৰি গৈছিল শূন্যতাৰ তৃষা

হৃদয়ত গঢ়া তোমাৰ প্ৰচ্ছায়া
সাগৰৰ উত্তাল তৰংগৰ ভাঁজে ভাঁজে
নাচিছিল লয়লাস ভংগিমাত

জোনাকে সিঁচিছিল জীৱন স্পন্দনত
উথলি উঠা নৃত্যৰ মাদকতা

তন্ময়তা ভাঙি নিঃশব্দে ক্ষণে ক্ষণে
বুকুত নামিছিল মায়াবী সপোনৰ শিহৰণ

বীণৰ ৰিমঝিম ঝংকাৰত
তুমি অহাৰ উমান পাই
হৃদয়ত বৈছিল সুৰীয়া শব্দৰ সমদল

অন্তৰ খহাই বৈ যায় 2

নিশাৰ উন্মুক্ত বতাহত
বাঁহীৰ শব্দত
ভাঙি যায় প্ৰাচীন-শীতলতা
হিয়াত বাগৰি যায়
এন্ধাৰৰ আঁৰৰ দূৰৰ সপোন

চকুৱেদি সিঁচৰতি চঞ্চলতাৰ চমকত
চিটিকি পৰে আলোক পুৰৰ বিজুলী

শৰ-বিদ্ধ হৰিণীৰ দৰে
মন  লুইতত বুৰিল

পমোৱা তুলাৰ দৰে
ভগা ডালত ওলমি
আতৰালো ভাগৰ

হৃদয়ত জলি থকা জুই
অন্তৰ খহাই বৈ যায়
তপত লাভা হৈ

যেতিয়া জীৱনে কান্দে চকুলো টুকি

যেতিয়া জীৱনে কান্দে চকুলো টুকি
সিন্ধু গঙ্গাই
হিমালয়ৰ উচ্চ শিখৰত
শিলৰ বুকুৰপৰা সপোন খান্দি
মানুহৰ বুকুত যাচে

সভ্যতাৰ উৰ্ব্বৰ ভূমিত
এফেৰি পোহৰত জোৱাৰ উঠে

বৈ যায় কোমল হিয়া জেকা কৰি
নিজৰাৰ শীতল ধাৰা

দি যায়  আশাৰ ৰেঙনি
বৈ যায় বুকুত নতুন সপোন

সাদৰৰ আৱাহন

গোলাপৰ ধুনীয়া কলিটিয়ে
মলয়াত হালিজালি
নিজৰ জেউতিত নিজেই বিভোৰ

এজাক ৰাজহাঁহ উভতিল দিহা-দিহি
নাৱৰীয়াই বান্ধিলেহি নাও
সন্ধিয়াৰ উমান পাই

ধীৰে ধীৰে শেৱালিৰ সুৱাস
বিয়পিল বতাহত
চাকিটি জ্বলি উঠি
দিলে নিশাৰ আভাস

ডাৱৰৰ ক’লা টুকুৰাবোৰ
ধীৰে ধীৰে পৰ্ব্বত পাহাৰ এৰি
উৰি ফুৰে যেনি তেনি

এখুজি দুখুজি কৰি
আন্ধাৰৰ মাজে মাজে
সুখ দুখৰ গান
মাৰ গ’ল বতাহত

আশা নিৰাশাৰ জিলিকনি
আকাশৰ সৰু তৰাটি
প্ৰকৃতিৰ কোমল কোলাত
এটি যেন সাদৰৰ আৱাহন      

মগজুত প্ৰতিবাদ আৰু সত্তাত বিপ্লৱ

শব্দই দিছে মোক শৃংখলা
সেয়ে প্ৰতিষ্ঠা কৰিব খুজিছো
ছায়াৰ আৰৰ শব্দবোৰৰ নিৰ্বাসিত অৰ্থ

মোৰ সত্তাত এই শব্দবোৰে খলকনি তুলে
বিবেকী যুদ্ধত শব্দ মোৰ চিৰ লগৰীয়া
নিৰ্ভুল হোৱাৰ ইচ্ছা সেয়ে শব্দৰ উত্থাপনত

শব্দই মোৰ আয়ত্তাধীন তৰোৱাল
শব্দৰ স্পৰ্শত মোৰ মনৰ স্তৰে স্তৰে
সৃষ্টিৰ তেজঃদীপ্ত প্ৰবাহ বলে

মোৰ হতাশাৰ গানত মূৰ্ত এই শব্দ
জাগি উঠে মগজুত প্ৰতিবাদ
আৰু সত্তাত বিপ্লৱ

বুৰঞ্জীৰ ভয়ংকৰ দিন
পাৰ হৈ আহিছেঁ এই শব্দবোৰে
নিৰ্ভুল হোৱাৰ ইচ্ছা প্ৰতিটো পদক্ষেপত

তথাপি বুকুত ৰচিছো

জীৱনৰ ভাজে ভাজে অনেক কেঁকুৰি
এনে ভাজত বহুত ভাৱে বুকুত উক দিয়ে
তথাপি বুকুত ৰচিছো
সোনোৱালী ভৱিষ্যতৰ সপোন
যৌৱনৰ প্ৰাচুৰ্যই প্ৰতিটো পুৱাই
লৈ আনে জীৱনৰ নতুন অৰ্থ
আনে স্নিগ্ধ ফুলৰ সুবাস
কল্লোলিত সপোনৰ উত্তাল তৰংগই
লৈ যায় স্বপ্নৰ উদ্যানলৈ
সৃষ্টিৰ তেজঃদীপ্ত প্ৰবাহ বুকুত বলে
বতাহত বৈ অহা সুৰীয়া শব্দবোৰত
দিক্হাৰা হয় মনৰ গতি
পোহৰৰ স্বৰ্ণ-স্পৰ্শই উজ্জ্বল কৰে
জীৱনৰ বাট
জাগি উঠে মনৰ স্তৰে স্তৰে
চেতনাৰ বিদ্যুৎ

কোনে দেখুৱাব

মোৰ নিঠৰুৱা মনত
এতিয়া প্ৰবল ধুমুহা গাজনি
জ্বলিছে এগছি চাকি ঢিমিক ঢামাককৈ
বিষাদৰ  দিন
মৌনতাবোৰ বুকুত সাঁচি থলো
আশাত দেখিছো পৰিছে ছায়া
ভাবি হাবাথুৰি খাইছো
কোনে দেখুৱাব
আশাৰ হেৰাই যোৱা ৰেঙণি

সপোন যেন লাগে

আহচোন আহ গাৱৰ ঘৰলৈ যাওঁ
জীৱনৰ সোণোৱালী সপোনেৰে বোৱা
প্ৰাণৰ কোমল জোনাকে ঢকা
সোঁৱৰণিৰ চোতালখনত আকৌ এবাৰ খেলি চাওঁ
মনত পৰেনে পথাৰত মৈ দিওঁতে
মৰা কিৰিলি পৰা হাঁহিৰ কথা
উজানৰ দিনত পথাৰত মাছ বিচাৰি
পোৱা আনন্দৰ কথা মনত পৰেনে

নির্জন ৰাতি ঘৰৰ চালৰ পৰা
বৰষুনৰ টোপালবোৰ টপটপকৈ পৰিছিল
আলিটোৰ সিপাৰেই আছিল হাবিখন
এজাক শিয়ালে হুৱা দিবলৈ ধৰিলে
শিয়ালৰ মাতত হাঁহ কেইটা অস্থিৰ হৈ পৰিছিল

ৰাতি গহীন হৈ আহিল কিন্তু টোপনি নাহিল
কাপোৰৰ মাজত মুৰটো গুজি থাকিলো
চিলমিলকৈ টোপনি অলপ আহিছিল

চক খাই সাৰ পালো, তেতিয়া পুৱতি নিশা
তপত তেজবোৰে কলিজাত খুন্দা মাৰিছিল
অতীতৰ এই ঘটনাবোৰ আজি সপোন যেন লাগে
তেতিয়া বাৰিষাৰ কুৱঁলীৰে চোতাল খন আবৰি আছিল
খিৰিকিৰ জলঙাইদি অলপ পোহৰ কোঠাত সোমাইছিল

আজি কিয় ভাগিল ৰাগি

থমকি থমকি দেহৰ ৰন্ধ্ৰে ৰন্ধ্ৰে বয় যি ধাৰা
আজি কিয় হঠাতে লৈছে অবাৰিত গতি
তাৰ পৰশত উতনুৱা মনত মোৰ
বৈছে এজাক ধুমুহা
যাযাবৰী অঘৰি নাৱৰীয়া মই
কোবাল বতাহত, চাকনৈয়াত পৰি
পাক ঘূৰণি খাই কঁপিছে বুকু
ওন্দোলা আকাশৰ ক’লা মেঘ দেখি
মনত কিয় জানো বিৰহ জাগিছে
কিহৰ ৰাগিত আছিলো মই আপোনভোলা হৈ
আজি কিয় ভাগিল ৰাগি
নৈৰ ধলত পৰি হ’লো বলিয়া
মাটিৰ মোহত পৰি পাৰ বিছাৰি
ধুমুহা বতাহৰ মাজত খাইছো হাবাথুৰি

অগ্নিশিখা


বীণত সুৰ বাজি উঠা নাই

যদিও বাজে ৰিণি-ৰিণি
বীণত সুৰ বাজি উঠা নাই
ভাৱৰ বন্ধনত পুৱঁতী নিশা
আনন্দ-বিষাদৰ চলিছে মায়া-মৰীচিকা
বুকুত  অতীতৰ সোঁৱৰণি
সমুখত জীৱন-তৰঙ্গ ক'ত তাৰ সীমা

মনে হেতালি খেলে জোনাকত পাতৰ আঁৰ লৈ
সন্ধ্যাৰ আৰতি  এটি যেন জ্যোতিৰ নিজৰা
বাজি আছে অনন্ত কাল
ৰচিছে অবুজ মায়া
সেয়ে নেকি মোৰ জীৱন আনন্দৰ ৰহঘৰা

একোণত সংগ্ৰামৰ ৰহস্য
উৰণীয়া পখী যেন বিস্ময়েৰে ভৰা
কেন্দ্ৰ কৰি ঘূৰিছে
বাসনাৰ সপোন মীমাংসা

হাতে গঢ়া  জীৱন
হৃদয় বাসনাৰ আৱেগত বন্দী
সৃষ্টিৰ শিখা হৃদয়ত জ্বলে
কোনে বুজিব পাতৰ আঁৰৰ মহিমা
কোন সীমান্তত জানো শেষ হব
জীৱন ৰহস্যৰ এই মোহ মায়া

উপায়হীন হৈ

লিখিবলৈ বহি অনুভৱ কৰিলো
মনৰ ভাৱবোৰ গৈ
এটা এন্ধাৰ চুকত বহি আছে
হাতেৰে খেপিয়াইও সিঁহতক একগোট কৰিব পৰা নাই
নিলিখা মুহূৰ্ত বিলাকত
সিঁহতে আহি মনত যি তোলপাৰ লগাই
এতিয়া সিহঁতৰ পলায়নবাদী মনোভাৱত
উপায়হীন হৈ কলমটোকে দাতেৰে কামুৰি আছো
কেনেকৈ সিঁহতক একগোট কৰা যায় তাকে ভাবি ভাবি

বাস্তৱ জীৱনৰ জটিলতা

ৰাতিপুৱা শুই উঠি শুনা
চৰাইৰ মাতত মনটো থমকি ৰ’ল
বুজিব নোৱাৰিলো মনৰ ভাৱ
চকুৰ আগত ভাহি উঠিল
যান্ত্ৰিক জীৱনৰ খলা-বমাবোৰ
চৰাইৰ কলকলনিত এনে মুহূৰ্তত
মন আনন্দেৰে ভৰি যাব লাগিছিল
কিন্তু তেনে একো অনুভৱ মনলৈ নাহিল
বাস্তৱ জীৱনৰ জটিলতাই হয়তো ইয়াৰ কাৰন
জটিল খলা-বমাবোৰ পাৰ হওঁতে জন্মা বিৰাগ
প্ৰকৃতিৰ সৌন্দৰ্য্য উপভোগ কৰাৰ স্পৃহা হেৰাই গ’ল
সেয়ে চাগৈ মন  এনেকুৱা মায়া মোহৰ বান্ধোনৰ পৰা মুক্ত

লক্ষ্য ন-সূৰুযৰ সোনালী আভা

নিশাৰ আন্ধাৰ ফালি
হঠাৎ অহা ধুমুহাই
কোনো চিনচাব নোহোৱা কৰি
উৰুৱাই নিয়ে শেষ আশা

নোহোৱা হ’ল সকলো
মিলি গ'ল আন্ধাৰত
অকলে আছো মই স্তব্ধ নিশা
লগৰীয়া এডোঙা পানী আৰু কিছু বোকা

আকৌ আৰম্ভনি আদিমৰ পৰা
খেলিমেলি ভাৱবোৰে মনটো আগুৰি ধৰে
ধ্বংসৰ মাজেদি আহে সৃষ্টি
এই মুহূৰ্তত কথাটো এটি উপহাস যেন লাগে

ধুমুহাই এৰি থৈ যোৱা
ধ্বংসস্তূপৰ মাজত বহি
কথাবোৰ জুকিয়াই চালো
এয়েনেকি জীৱন সংঘাত

এন্ধাৰত ধ্বংসস্তূপৰ মাজেদি আগুয়াই গ’লো
যাত্ৰাৰ দিশ পূবমুখি
লক্ষ্য  ন-সূৰুযৰ সোনালী আভা

বিপদ

পথটো একেবাৰেই ঠেক
তাতে আকৌ বৰষুনৰ বতৰ
বোকাত পৰি লেটিপেটি হোৱাত
লগৰীয়াই হাঁহিত থাকিব নোৱাৰা হ
এনেতে বিপদ আৰু বাঢ়ে
লাজতেই নে কি কাৰনে
নাকত খজুৱতিটো জানো কৰ পৰা আহে
বিহুৰ বতৰত সাঁজিকাচি আহি এনে অবস্থা
কোনোবাই পিচল খায় প্ৰেমত আৰু মই
ভাৱটো মনলৈ অহাত
লাজটো যেন শতগুণে বাঢ়ি গ
একে লৰে ঘৰ পালোহি
লাজটোয়ে কিন্তু তেতিয়াওঁ মোক
লগ এৰা দিয়া নাছিল

কি অভিলাষ মনৰ

নিজকে হেৰুয়াই  কিহৰ ৰাগিত
দৌৰি ফুৰিছ ঢৌৰ উৰ্মিমালা খেদি

যন্ত্ৰনাত দহি দহি
ছাটি ফুটি কৰি ওৰে নিশা জাগি থাক

চকুৰ টোপালবোৰ বুকুত জোৱাৰ তুলি
বৈ যায় মৰা নিজৰাৰ সুতি হৈ

তথাপিও আজীৱন খেদি ফুৰিছ
মিছা সপোনৰ ৰাগিত বলিয়া হৈ

বুজিও নুবুজিলো
কি অভিলাষ মনৰ

আজি থমকি ৰ’লো হঠাতে

মোৰ চোতাল ৰ’দালি কৰি
আহিছিল এটা হালধীয়া সপোন
আকাশৰ নীলা বকুৰ তলত

মই অনুভৱ কৰিছিলো এক শিহৰণ
দেও দি ফুৰিছিল মনে চাৰিওকাষে

সেয়া আছিল অতীতৰ কথা
ভৰ যৌৱনৰ ডেকা বয়স
নাচিল কৃত্ৰিমতাৰ কোনো আকবাক

তাৰ পাছত জীৱনে বাট সলালে
ৰ’দালিক আতৰাই এন্ধাৰে ঠাই ল'লে
নিঃসংগতা হ’ল জীৱন সংগী

আজি থমকি ৰ’লো হঠাতে
দূৰৰ পৰা ভাহি আহিছিল এটা সুৰ
সৰাপাতত গুনগুননি তুলি

শুকান ডালত দেখিলো কুমলীয়া পাতৰ হাঁহি
নামি আহিছিল এজাক অবতৰীয়া বৰষুণ
অনুভৱ কৰিলো চিনাকি গোন্ধ এটাই মনত টুকুৰিয়াই আছে

ভাৱ হ’ল এজাক বতাহে যেন
ধেমালিৰে আঁচল কঁপাই
আৱেগেৰে জুকিয়াইছে কথাবোৰ

জীৱন

জীৱনলৈ বিপত্তি আহে
আহে প্ৰাপ্তিৰ আনন্দ আৰু অপ্ৰাপ্তিৰ বেদনা

জটিল মুহূৰ্তবোৰত
অতীতৰ স্মৰণ আৰু ভৱিষ্যতৰ শংকাই
মন প্ৰভাৱিত কৰে

ভাগ্যক দূষি বহি নাথাকে মন
দুৰ্যোগৰ চাকনৈয়াত পথৰ বাধা নেওচি
তমসাচ্ছন্ন জীৱনত
বাধা অতিক্ৰম কৰি পোহৰৰ সন্ধানত
মনে কৰে  নতুন দুৱাৰৰ সন্ধান

লক্ষ্য মাটিৰ সন্ধান

ছয়াঁময়া পোহৰত দেখিলো
ভাগি অহা উৰণীয়া ডাৱৰৰ
এটি টুকুৰা

বিৰিঙি আছে তাত
আশাৰ এক সোনালী আভা

খোপনি পুটিব পৰা নাই
ভাহি ফুৰিছে বতাহত

মনত জাগিল দোমোজা
শূন্যতাৰ মাজত
কিয় কৰো বাটৰ অন্বেষণ

ডাৱৰৰ পৰা ওলোমা শিপা বিলাকে
আকুল তৃষ্ণাৰে চাই আছে তললৈ

দৃষ্টিত আশাৰ ঢল
লক্ষ্য মাটিৰ সন্ধান

গঢ়িছো মনৰ সপোন

সেউজীয়া ধাননিত স্ফুৰিত হয়
শীতল জোনাক

সেই জোনাকৰ আবেশত
গঢ়িছো মনৰ সপোন
তাঁতৰ শালত বহি

ভাগি অহা কেতেকীৰ কণ্ঠই
উদগণি দিছে
সোঁৱৰণিৰ পদুলি মুখত আহি

ৰৈ ৰৈ যোৱা মাকো
প্ৰাণ পাই উঠে
বাঢ়ি যায় গতি

সেই আন্ধাৰ বাটত

মই থাকোঁ চাই আন্ধাৰৰ শূন্যতাত
চাই থাকোঁ সিহঁতৰ হাহাকাৰবোৰ
সিহঁতে হাঁহে বিকৃত চিঞৰ মাৰি

অশৃঙ্খল এজাক মানুহৰ দল
সিহঁতৰ কায়াই বিদ্ৰোহ কৰে
আন্ধাৰৰ আৰত গছৰ ছায়াত

খকা-খুন্দা লাগি সিহঁত ভাগৰি পৰে
নাকত লাগেহি সিহঁতৰ বিকৃত গোন্ধ

মোৰ তপত নিশ্বাসত কঁপনি উঠে
সেই অন্ধকাৰ বাটত খোজ কাঢ়ি

মই উকি মাৰি মাৰি যাওঁ
সেই আন্ধাৰ বাটত

অনুভৱ কৰো পূব আকাশত
এটা চাঞ্চল্যৰ মৃদু স্পন্দন
দেখো পোহৰে চুমিচে নীল আকাশ

সিহঁতৰ আৰ্ত্তনাদবোৰ শেষ হয়
ৰাতিৰ শেষত পোহৰৰ আৰত

লগালা জুই কি ভাবি

ভাষাহীন কন্ঠত ঢালি দিলা সুৰ
চুচুক চামাককৈ ওৰণিৰে মুখ ঢাকি

হঠাতে বোৱা এজাক বতাহে
মন উৰোৱাই নিলে
কঁহুৱা বনত কঁপনি তুলি

কঁপিছিল হৃদয় শিমলুৰ ৰঙা হাঁহিত
দেহৰ প্ৰতিটো বিন্দুত শিহৰণ তুলি

যৌৱনৰে এই  বনৰীয়া মনত
লগালা জুই কি ভাবি

লুইতপৰীয়া হৃদয়ত মোৰ
বলিছে ধুমুহা  বাৰিষাৰ ঢল হৈ

আনন্দ আৰু মিলনৰ গান

কুলিৰ মাতত  ভাহি যায়  বতাহত বিহুৰ আনন্দ
চিকিমিকি বালিডৰা যেন সপোনৰ ৰিহাৰে বোৱা
উল্লাসত উপচি পৰে লুইতৰ পাৰ
আকাশ যদিও ডাৱৰে ঢকা প্ৰাণত কমা নাই ভাবৰ উন্মাদনা
আৱেগৰ ধল বৈ যায় বতাহত
বসন্তৰ সন্ধিয়া পুষ্পিতা ধৰণীৰ বননিত   শুনো কল্লোলৰ ধ্বনি
হিয়াত বাজি উঠে  শতমুখী তান
আনন্দ আৰু মিলনৰ গান
হৃদয় আতুৰ চাওঁ একেথিৰে
জোনাক নামে এটি আৱেগৰ চুম্বন হৈ
হৃদয় উতলা বুকুত সঘনে কঁপে
বিচিত্ৰ মধুৰ গানৰ নীৰৱ ৰাগিণী
এইযে ৰচিছে মায়া জীৱন সঙ্গীতৰ
অন্তৰত বাজিছে সুৰ নিজৰাৰ দৰে
হৃদয় আবৰি ফুলিছে এখনি বিতোপন ফুলনি

অশান্ত উৰ্মীমালা

মনৰ অশান্ত ঢৌৰ  উৰ্মীমালাই
কিয় জানো আকাশ চুব খোজে

আস্ফালিত মনৰ আকাশচুম্বি আকাংক্ষাত
কম্পিত হৃদয়ত চলিছে সংঘাত

উচ্চাভিলাষি মনৰ দূৰাকাংক্ষাত
মন হৈ পৰিছে অশান্ত

দুৰন্ত গতিৰে ধাবমান হৈ
অশান্ত মন হোৱা নাই  ক্লান্ত

তই কিয় ভাবিছ

আকাশত উৰি উৰি
তই কিয় ভাবিছ
নীল আকাশখন তোৰেই বুলি

তইতো নাজান এই বিশালতাৰ সীমা কত
উৰি উৰি ভাবিছ  নেকি
জীৱনভৰ উৰিয়ে থাকিবি বুলি

তই জানো দেখা নাই
ডাৱৰৰ আৰে আৰে
উৰি থকা চিলনীৰ জাক

তোক দেখি যেতিয়া
চিলনীয়ে খেদা মাৰি আহিব
চিঞৰি গগন ফালিলেও একো লাভ নাই

আকাশত উৰি উৰি
তই কিয় ভাবিছ
আকাশত আৰু কোনো নাই বুলি

পশ্চিমৰ পচোৱাত মেলি দিলো নাও

লুইতৰ সোঁতত উটি ভাহি
নাওখনি মোৰ কেনি যায় আগুৱাই
ঢৌৰ চেৱে চেৱে নাচি বাগি
বালিত ঠেকেচা খাই
মাজে মাজে পাক-ঘূৰনি খায়
পাল তৰি দিলো নাওখনিত মোৰ
পশ্চিমৰ পচোৱাত যাওক উটি
অচিন দেশৰ পাৰ বিচাৰি
মই বলীয়া নাৱৰ টিঙত বহি
শুকোলা পাল তৰি দেহামন এৰি দি
পশ্চিমৰ পচোৱাত মেলি দিলো নাও

উৰি ফুৰিছে মন

আজি এই পোৱা বেলাতে
সাৰ পাই উঠি শুনিলো
পক্ষীটিৰ গীতত মন ভোলোৱা তান
সেই সুৰৰ মায়াত জানো কি জাদু আছিল
টলমল কৰিছে আজি দেহামন
বতাহৰ আচলত ধৰি
উৰি ফুৰিছে মন
আজি এই পোৱা বেলাতে
পক্ষীটিয়ে জানো কিনো গীত গালে
ৰুণজুণ খোজত ধাপলী মেলিছে মন

কি মায়াত পৰি

অন্তহীন এই জীৱন পথাৰত
মায়াৰ ফান্দত পৰি তই
খেদি ফুৰিছ কি বিচাৰি

দুৰৰ পাহাৰ দেখি
কি মায়াত পৰি
লুংলুঙীয়া বাটেৰে খোজ দিলি

ভাবিচ কিয় তই
পাহাৰ শিখৰত উঠি
আকাশৰ জোনটি লবি সাৱতি

বিস্ময়ৰ এটি ৰিমঝিম মাধুৰী

গঢ়িছো তাঁতৰ শালত বহি
মনৰ সপোন

সেউজীয়া ধাননিত স্ফুৰিত
শীতল জোনাকত
সোঁৱৰণিৰ মাদকতা
শেৱালী ফুলৰ দৰে

মনৰ পৰিধি বাঢ়ি যায়
নীল আকাশ ভেদি
ডাৱৰৰ দৰে উটি ফুৰে মন
পাহাৰী জুৰিটিৰ নৃত্য দেখি

হঠাতে জিলিকি উঠা
বিজুলীৰ চিকমিকনিত
দেখো এটি  ৰূপৰ জেউতি

বৰষুনৰ সতে ধৰিত্ৰীৰ বুকুত বাজে
ৰুণু জুনু নূপুৰৰ ধ্বনি

বসন্তৰ কম্পিত এই সুৰভিত
বৈ যায় হৃদয়ৰ স্তৰে স্তৰে
বিস্ময়ৰ এটি  ৰিমঝিম মাধুৰী

নোজোকাবা মোক

আজি এই দেহৰ ভৰসাতে
অকলেই আহিছো আগুৱাই

সময় থাকোতেই
পাৰ হব লাগিব বহুবাট

মনে বিচৰা ঠাইখনি
চকুত নপৰে
আহিলো যদিও
বহুদুৰ বাট-কুৰি বাই

কেতিয়া জ্বলিব
আশাৰ চাকি-গচি
তাৰ যে একো উমঘাম নাই

নোজোকাবা মোক
ব্যংগৰ হাঁহি মাৰি
চকুলো টুকিবলৈও
গাত যে শকতি নাই

কাৰ বাবে

কাৰ বাবে জানো বাট চাই চাই
প্ৰতিটো নিশা টোপনি নাহে

শেৱালী ফুলৰ  সুবাসে
আগুচি থাকে মন প্ৰতিপল

কাৰ বাবেনো মন আজি উগুল থুগুল
প্ৰতি উশাহত থমকি থমকি বুকু কঁপে

শৈশৱৰে সোনালী দিনবোৰ

বেজাৰ বেজাৰ লগা মনটোত
কোনে জানো মৰমতে হাত বুলাই

জিলমিলিয়া টোপনিতে দেখো সপোন
কোনে জানো আলফুলে গুনগুনাই

আজিযে বৰকৈ মনত পৰিছে
আইৰে হাতৰ পৰশৰ কথা

শৈশৱৰে সোনালী দিনবোৰ
বৰকৈ মনত পৰিছে আজি

চকুত বিৰিঙি উঠিছে চকুপানী
আইয়ে গোঁসাই ঘৰত
চাকি জ্বলোৱা দৃশ্য মনত পৰি

মনে উভতি যাব খোজে

মই এইযে ওলালো আজি
উভতি আহিম বুলি ভবা নাই কেতিয়াও

ঘুৰি অহাৰ কোনো প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া নাই কাকো
দিয়া নাই উভতি অহাৰ আশা

তথাপিও কিয় জানো বাৰে বাৰে
মনে উভতি যাব খোজে

নাহো বুলিয়েই ওলালো আজি
তথাপিও কিয় জানো
স্মৃতিবোৰে বাৰে বাৰে আমনি কৰে

নসূৰুযৰ আশাৰে আহিছো আজি
নতুন দিনৰ পোহৰ বিচাৰি

তথাপিও কিয় জানো
মনে উভতি যাব খোজে

মই এইযে ওলালো আজি
উভতি আহিম বুলি ভবা নাই কেতিয়াও

এই বহাগে কি যাদু কৰি যায়

এই বহাগে কি যাদু কৰি যায়
মনৰ মাজত দেখোন উগুল থুগুল লাগে
লগৰী বিচাৰি মনে ইচাত বিচাত কৰে

ঢোলত চাপৰ পৰে ঘনে ঘনে
নাচিবলৈ মন যায় প্ৰাণ-ঢালি
পেঁপাৰ মাতত মন ভাহি যায় সুৰৰ লগত

নদীৰ মোহনাত কাৰ সপোনত
দুচকু টলমল কৰে

উদং ৰাতি স্বপ্নবোৰে
আকাশী লতাৰ দৰে মেৰিয়াই ধৰে
হেচা মাৰি সকলো শুহিম বুলি

মাজ নিশা সাৰ পাই শুনো

মাজ নিশা সাৰ পাই শুনো
কাৰোবাৰ খোজৰ প্ৰতিধ্বনি

আন্ধাৰৰ মাজে কোনে জানো
মোৰ মনটোক লৈ চলনা কৰে

বাৰে বাৰে সাৰ পাই শুনো
সেই একেই খোজৰ প্ৰতিধ্বনি

আন্ধাৰৰ মাজে কোনে জানো
মোৰ মনটোক লৈ চলনা কৰে

অস্থিৰ মনত মোৰ কি জানো মায়া জাগে
মাজ নিশা শুনো বাৰে বাৰে
কাৰোবাৰ খোজৰ প্ৰতিধ্বনি

মন বৰকৈ ৰাইজাই কৰে

আজি বহাগৰ মৌ সনা বতৰত
মন বৰকৈ ৰাইজাই কৰে

নীলা ৰং সনা আকাশলৈ চাই চাই
ঢোলৰ চাপৰ চেৱে চেৱে
বুকু উঠা নমা কৰে

হৃদয়ৰ বীনখনিত  ক্ষণে ক্ষণে
নুবুজা ৰাগ এটি বাজি উঠে

আজি বহাগৰ মৌ সনা বতৰত
মন বৰকৈ ৰাইজাই কৰে

বাৰে বাৰে কঁপি উঠে মন


আজি মোৰ  মনে কৰে হাহাকাৰ
বান্ধিব খুজিও নোৱাৰো বান্ধিব মন
ডলাৰ বগৰী মই 

বাৰিষাৰ ধুমুহাই কৰিলে মোক অঘৰী
লুইতৰ বুকুত উটি যোৱা গাঁওখনি
বাৰে বাৰে সপোনত দেখো

বিজুলী ধেৰেকনীত শুনো
হেৰাই যোৱা জীৱন লগৰীৰ
আৰ্তনাদৰ  কৰুণ প্ৰতিধ্বনি

চকু মুদিও নোৱাৰো পাহৰিব
বাৰে বাৰে কঁপি উঠে মন
সেই আৰ্তনাদৰ প্ৰতিধ্বনিত সাৰ পাই উঠো

বৰষাক ভাল পাওঁ মই

বৰষাক ভাল পাওঁ মই
কঢ়িয়াই আনে আশা ধৰণীলৈ
শইচ পথাৰ সেউজীয়া কৰি

সেউজী ৰহন সনা বৰষাৰ ঋতুত
গছে পাতে জিলিকি উঠা উজ্জ্বলতাত
দেখা পাওঁ জীৱনৰ প্ৰতিশ্ৰুতি 

শুকান ডালত বিৰিঙী উঠা হাঁহিত
বিছাৰি পাঁও জীয়াই থকাৰ অৰ্থ

ধুমুহাই দি থৈ যায় অফুৰন্ত সাহস
বিজুলী ধেৰেকনীয়ে যদিও কঁপাই অন্তৰ আকাশ
মৃদু শিহৰণ জাগে মনত

হেৰুৱা মনৰ সন্ধানত

ভাৱত বিভূৰ এই জোনাক ৰাতি
হেৰুৱা মনৰ সন্ধানত
পৰুৱাই পোৱা মনে খায় হাবাথুৰি

মলয়া চাটিৰ পৰশত মনটো
কেনি জানো উটি ভাহি যায়

পানীত জিলিকা জোনৰ চিকমিকনিত
মনে জানো কি বিচাৰি পাই
চাই থাকে থৰ লাগি

নিঃশব্দ নিজান এই জোনাক ৰাতি
নাই কোনো শব্দৰ কোলাহল

আকাশৰ গভীৰতালৈ চাই
ধুমকেতুৰ দৰে দেখা দি
মনটো জানো কত হেৰাল

ভাৱত বিভূৰ এই জোনাক ৰাতি
হেৰুৱা মনৰ সন্ধানত
পৰুৱাই পোৱা মনে খাই হাবাথুৰি