প্রচন্দ ধুমুহাই মোক আমনি কৰে
ভাৱ হয় কিজানিবা মোৰ সৰু পজাটি উৰুয়াই নিব
ডাৱৰৰ ঢেৰেকনিত কপে হিঁয়া ক্ষণে ক্ষণে
বুকুত উঠে ঢপ ঢপনি বানপানীৰ কোবাল গতিত
ভোগি আহিছো প্রটিতো বাৰিষাত
সকলো শেষ কৰি
মোক লঠঙা কৰি থৈ যায় মাথো এটি কায়া
আকৌ যুজ বাগৰ জীৱন যুধ্বত জীয়াই থকাৰ
বিজুলিৰ তিৰবিৰনিত কঁপি উঠে মন
প্রকৃতিৰ কি এই বিধ্বংসি ৰূপ
সৃষ্টি কি নৈপৰীয়া নিঠৰুৱাৰ বাবে
খেতি বাৰি ধ্বংস কৰি
সকলো নিঃশেষ কৰি লৈ আহে মহামাৰি
কি যে লীলা কৰে ভগৱানে বাৰে বাৰে
তেওঁকে পূজা কৰো নহয় সন্তুস্ত
কোন জীৱনৰ কৰ্মৰ ফল ভূগি আছো আজি
ভাবি ভাবি আৰু ভাগৰি যাওঁ
জীয়াই থকাৰ তীব্র হেঁপাহ হেৰাই যাব খোজে মাজে মাজে
এটিয়েই ভৰসা কিজানিবা কৃপা দৃষ্টি পৰিব
তুস্ত হব ডাঙৰীয়া